Beschrijving

Van 1959 tot 1965 verschenen in de zondagse editie van het dagblad Sud-Ouest de geïllustreerde verhalen over het jongetje Nicolas. De jonge held, getekend door Jean-Jacques Sempé, staat sindsdien in het geheugen van heel wat toen opgroeiende kinderen gegrift. De kleine Nicolas sprak niet alleen kinderen aan, ook volwassenen herkenden veel in de avonturen die de jongen beleefde met zijn ouders, buren en vriendjes. De verhalen werden bedacht door de bekende René Goscinny, die ook bijvoorbeeld aan de basis van series als Lucky Luke en Asterix stond. In 2009 bestond het personage 50 jaar. Dit werd onder andere gevierd met de verschijning van de film Le petit Nicolas. Regisseur van deze film is Laurent Tirard, die eerder de film Molière maakte. Le petit Nicolas werd een groot succes in Frankrijk: de film trok meer dan 5 miljoen bezoekers naar de bioscoop.

Nicolas heeft een goed leven als enige zoon in een gezin uit de middenklasse. Zijn ouders houden van hem, hij heeft vriendjes genoeg, en op school heeft hij het ook naar zijn zin. Nicolas is niet de beste op school, maar ook niet de slechtste. Hij wil niet dat zijn mooie leventje verandert. Op een dag krijgt een vriendje van hem te horen dat hij een broertje zal krijgen. De geboorte van een broertje lijkt zo ongeveer het ergste dat een kind kan overkomen. Wanneer Nicolas vervolgens allerlei vreemde veranderingen bij zijn ouders ziet, denkt hij dat er bij hem thuis ook een baby geboren zal worden. Hij doet er alles aan om dit te voorkomen en wil zelfs zover gaan om de baby te laten ontvoeren door een gangster wanneer hij eenmaal geboren is. Samen met zijn vriendjes beleeft hij allerlei avonturen voordat het zover is.

Le petit Nicolas is allereerst een film gericht op kinderen. Toch hoeven volwassenen hierdoor niet af te haken. Het is namelijk ook een ideale familiefilm, voor jong en oud. Laurent Tirard neemt voor zijn film de kinderwereld als uitgangspunt. Hij probeert zoveel mogelijk door de ogen van kinderen te laten zien. Daardoor wordt alles natuurlijk flink uitvergroot en een deel van de humor in de film maakt hier handig gebruik van. De regisseur wilde niet perse zoveel mogelijk de stijl van tekenaar Sempé nabootsen, het ging hem er eerder om in de geest van het verhaal te filmen. Hij slaagde hier wonderwel in, getuige ook de enorme bezoekersaantallen in Frankrijk.

De film doet soms wel wat denken aan Les choristes, van Christophe Barratier. Niet in het minst doordat de hoofdrolspeler van die film, Gérard Jugnot, een bijzonder komische verschijning in Le petit Nicolas heeft. De film speelt zich ongeveer in dezelfde tijd af (jaren ’50-’60), en is overgoten met eenzelfde soort melancholisch en nostalgisch sausje als de beroemde film over de zingende schoolklas.

De kinderen zijn de echte uitblinkers van deze film. Ze zijn als typetjes goed gekozen, en hoeven weinig moeite te doen om de sympathie van de kijker te veroveren. Af en toe proberen de makers van de film iets te veel de grappige situaties uit te melken. Al met al maakt dat ook niet zo heel veel uit: kinderen zullen er vaak veel in herkennen, en volwassenen zullen er smakeiljk om kunnen lachen. Als je dat met een film weet te bereiken is dat helemaal niet zo slecht.