Beschrijving

De film Le refuge van François Ozon is de derde film van de regisseur over de dood. Eerder maakte hij over hetzelfde onderwerp, in ongeveer dezelfde stijl, Sous le sable en Le temps qui reste. Het drieluik zorgt voor een zekere constante factor in het oeuvre van Ozon, die met veel van zijn andere films de uitersten opzocht. Met een musical als 8 femmes tot een toneelverfilming als Gouttes d’eau sur pierres brûlantes laat Ozon zien dat hij zich niet gebonden voelt aan stijl of genre. Le refuge is realistisch, soms bijna documentaire-achtig, en met de film ging een lang gekoesterde wens van Ozon in verwachting: het werken met een zwangere actrice.

De film begint in Parijs, waar twee jonge aan drugs verslaafde mensen, Mousse en Louis, samen in een appartement wonen. Ze nemen allebei een overdosis drugs, maar Mousse overleeft het drama. Als ze wakker wordt heeft de dokter een nieuwtje: ze is zwanger. Aan haar de keuze of ze het kind wil houden. Daarvoor zal ze echter wel af moeten kicken van haar drugsverslaving. Ze vertrekt naar een huisje aan de kust in Zuid-Frankrijk, waar Paul, de broer van Louis haar na enkele maanden gezelschap komt houden.

François Ozon speelde al een tijdje met de gedachte om een zwangere actrice in de hoofdrol van een film te hebben. In Isabelle Carré vond hij een geschikte kandidate, alhoewel ze in het begin wel wat twijfels had. Ozon filmt haar in al haar glorie en trekt voordeel uit het feit dat ze echt zwanger is. Volgen Ozon had een actrice die speelt alsof ze zwanger is nooit het gewenste resultaat kunnen geven, zoals bijvoorbeeld bepaalde gezichtsuitdrukkingen of de manier van bewegen.

Het is echter niet de romantiek van een zwangerschap wat Ozon in zijn film belicht. Integendeel, hij laat Mousse alcohol drinken, ze wordt opgepikt door een man die valt voor zwangere vrouwen en ze gaat los in een discotheek. Voor Mousse is haar ongeboren kind de enige band die ze nog heeft met de vader van het kind, Louis. De zwangerschap kan dan ook gezien worden als een soort verwerkingsproces. In dat proces speelt ook de broer een grote rol. Hoewel hij homo is, of juist misschien omdat hij homo is, heeft hij een grote invloed op Mousse. Wat voor gevoelens ze precies voor hem heeft wordt niet echt duidelijk in de film, zoals er wel meer niet duidelijk wordt.

Le refuge is een film over schuldgevoelens, rouwverwerking en verdriet. Ozon biedt met zijn elfde film misschien niet direct iets vernieuwends en daarom is het goed te weten dat er binnenkort een komedie van hem op het witte doek zal verschijnen. Voor nu zullen we het moeten doen met een ingetogen film, die tegelijk bol staat van de emotie. Mooi is de beeldspraak, zoals bijvoorbeeld de verschillende opvattingen van de betekenis van de titel, Le refuge (de schuilplaats). Het appartement in de beginscènes van de film is een soort toevluchtsoord, waar de twee hoofdpersonen ongestoord in hun verslaving kunnen leven. Maar ook de plek in Zuid-Frankrijk is een toevluchtsoord, net zoals de buik van Mousse, waar het kind ‘ongestoord’ kan opgroeien.

De film duurt niet zo lang, nog geen anderhalf uur, en dat is eigenlijk precies goed. Door een langere duur had de film waarschijnlijk behoorlijk aan kracht ingeboet. Zeker wanneer je bekend bent met het oeuvre van François Ozon (met name Sous le sable en Le temps qui reste) is Le refuge een must. Voor iedereen die dat niet is en wel houdt van diepzinnig drama, ga ze alledrie alsnog zien. Voor wie het meer heeft op lichtzinnige komedies: wacht op de volgende film van monsieur Ozon.