Beschrijving

Les temps qui changent markeert de terugkeer van een mythisch koppel op het witte doek. In de jaren tachtig speelden Gérard Depardieu en Catherine Deneuve meerdere keren samen in een film, met als bekendste rollen die van de film Le dernier métro van Truffaut uit 1980, over de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk. Sinds 1988 waren beiden echter niet meer samen te zien geweest. Het zal toevallig zijn, maar in deze film van André Téchiné spelen ze twee geliefden die elkaar ook al lange tijd niet meer gezien hebben, dertig jaar om precies te zijn. Voor één is er blijkbaar niets veranderd, want hij wil haar nog steeds. Maar zij heeft inmiddels een eigen leven opgebouwd. En al veranderen personen misschien niet, de tijden doen dat zeker wel.

Antoine (Depardieu) is een succesvol bouwopzichter, en wordt voor een project naar Tanger gestuurd. In feite wacht hij al ongeveer zijn hele werkzame leven op deze kans, want het stelt hem in staat Cécile terug te vinden. Zij is een oude liefde die hij nooit heeft kunnen vergeten. Nadat hun relatie tot een einde kwam, vertrok Cécile naar Marokko, daar trouwde ze en kreeg ze een zoon. Wanneer Antoine in Marokko aankomt, stuurt hij Cécile elke dag een bos bloemen, en als hij haar voor het eerst weer ontmoet laat hij er geen twijfel over bestaan dat hij haar terug wil winnen. Hij kan enkel maar hopen dat zijn sterke wilskracht overtuigend genoeg is, zelf lijkt ze immers alles in haar leven op orde te hebben. Lijkt, want bij Téchiné is niets zoals het overkomt.

Les temps qui changent is een overvolle film die het vooral moet hebben van de momenten dat Depardieu en Deneuve samen in beeld zijn. Het is daarom jammer dat Téchiné ervoor heeft gekozen om ook vele andere verhaallijntjes in de film te verwerken. Het gegeven van een man die na dertig jaar nog verwacht de liefde van zijn leven voor zich terug te winnen verdient een film op zich, maar in Les temps qui changent draait het ook om de man van Cécile, om Sami, de zoon van Cécile, om de vriendin van Sami, om haar zoontje, om het homovriendje van Sami en om de tweelingzus van Sami’s vriendin. Allemaal personages die enkele dingen gemeen hebben. Ze zijn vooral bezig met hun eigen problemen, en geven zich niet onvoorwaardelijk aan de ander. En ze leiden de aandacht af van het hoofdkoppel.

Toch is Les temps qui changent geen slechte film. Die overvloed aan belangrijke personages en emoties is als het ware een beeld van hoe de tijden veranderen: mensen ontmoeten andere mensen in het leven en gaan banden aan met die andere mensen, met als gevolg dat niets meer zoals vroeger is. In Téchiné’s wereld is het dan ook niet echt belangrijk precies te weten wat de motieven van elk personage zijn. Het leven is rommelig, net zoals de film rommelig is. De beweeglijke manier van filmen met een handheld camera wijst hier eveneens op.

Maar de hoofdreden waarom deze film niet slecht is wordt gegeven door de twee zwaargewichten die de film maken tot wat ze is. Waar weinig andere acteurs geloofwaardig hadden kunnen spelen dat een man na dertig jaar nog onveranderde gevoelens koestert jegens een vrouw die hij al die tijd niet heeft gezien, is Depardieu de rots in de branding. Zijn onverzettelijke en desondanks breekbare karakter kwam hem in veel eerdere films goed van pas, en hier wordt hij aangevuld door de op het oog net zo onverzettelijke en tegelijk net zo breekbare Deneuve.