Beschrijving

De affaire Le Roux hield Frankrijk jarenlang in de ban. Een erfgenaam van het luxueuze casino Palais de la Méditerranée in Nice verdwijnt spoorloos. Advocaat Jean-Maurice Agnelet wordt aangemerkt als mogelijke schuldige, maar er is een aaneenschakeling van jarenlange juridische processen voor nodig om vast te stellen of hij daadwerkelijk schuld heeft aan de verdwijning van Agnès Le Roux. Ervaren filmmaker André Téchiné greep de affaire aan om een film te maken, met zijn eigen interpretatie van de feiten.

Dochter Agnès keert na een scheiding terug naar Nice. Daar is ze er getuige van hoe haar moeder een greep naar de macht doet in de raad van bestuur van het casino dat eigendom is van de familie Le Roux. De oude directeur moet het veld ruimen, moeder Renée gaat zich met de dagelijkse leiding bezighouden. De coup is mede mogelijk gemaakt door advocaat Maurice Agnelet, die Renée bijstaat.

Tussen Agnès en haar moeder ontstaan al snel strubbelingen, zo wil de dochter nu wel eens wat geld zien van het familiekapitaal, maar ligt haar moeder dwars. Bovendien laat Agnès haar ogen vallen op advocaat Maurice, en de twee krijgen een relatie. Als de verstandhouding tussen moeder en dochter nog slechter wordt, plegen ze de ultieme vorm van verraad tegen moeder Renée. Het casino dreigt daardoor in handen van een vermeend maffiabaas te vallen.

Niet voor niets heeft de zaak de Franse media en gerechtelijke wereld meerdere decennia beziggehouden. Het ging om veel geld, maar bovenal bleef de schuldvraag lang onduidelijk. Want zolang er geen lichaam is, is er geen moord, zou je zeggen. Daarnaast was er een alibi dat later weer werd ingetrokken en dramatische verwikkelingen bij de familie van de verdachte.

André Téchiné weeft de hele zaak samen tot een boeiend drama onder de Zuid-Franse zon. Hij heeft daarvoor niet de minste acteurs tot zijn beschikking. Zo speelt Catherine Deneuve met verve de rol van mater familias, en zien we Guillaume Canet uitblinken in het ambivalente personage van de advocaat. Soms komt hij berekenend over, en lijkt de hele situatie van te voren opgezet, maar soms is hij juist weer lijdzaam, alsof alles hem overkomt en boven de macht is gegrepen.

L’homme qu’on aimait trop heeft wel wat last van de lengte die voor de film is uitgetrokken. Richting het einde toe wordt het juridische getouwtrek nogal slepend, alsof Téchiné niet kon kiezen welke afloop hij zijn film wilde geven. Nu is in de echte zaak natuurlijk ook nog steeds geen definitieve duidelijkheid (er is geen bekentenis), maar daarom was het misschien wel interessant geweest als Téchiné die in zijn filmversie wél had gegeven. De film zwalkt hierdoor wat heen en weer, zonder een echte richting te hebben.

Téchiné had meer van de film kunnen maken door meer te focussen op het gedrag en de motieven van zijn hoofdpersonage Maurice Agnelet of juist op die van Agnès Le Roux. Waarom had zij bijvoorbeeld zo’n slechte relatie met haar moeder, wie was haar vader? L’homme qu’on aimait trop blijft uiteindelijk teveel hangen tussen drama en thriller, en is een interessante, maar iets te letterlijke en zielloze weergave van de feiten.