Beschrijving

Wie de film Partir van regisseur Catherine Corsini (2009) gezien heeft, weet dat een eenvoudige arbeider net zo vatbaar voor emoties is als ieder ander mens. In die film speelde de passie zich af tussen Sergi Lopez en Kristin Scott Thomas. Mademoiselle Chambon van regisseur Stéphane Brizé heeft voor een deel dezelfde thematiek, maar blijft tegelijk veel bescheidener, delicater en subtieler. De film, naar een roman van Éric Holder uit 1996, verkent de emoties tussen een metselaar, gespeeld door Vincent Lindon, en een schooljuf, gespeeld door Sandrine Kiberlain. Die laatste kreeg een Césarnominatie voor haar rol. De twee acteurs zijn geen onbekenden van elkaar, ze waren een tijd met elkaar getrouwd, en speelden eerder samen in drie andere films. Het is voor het eerst sinds hun scheiding dat ze nu opnieuw tegenover elkaar staan.

Jean (Vincent Lindon) is een metselaar, ergens in een dorpje in Zuidoost-Frankrijk. Hij leidt een rustig leven, heeft een liefhebbende vrouw, een zoontje, en verzorgt zijn vader op diens oude dag. Wanneer hij zijn zoontje Jérémy van school moet halen omdat zijn vrouw bij haar werk in een drukkerij door haar rug is gegaan, maakt hij kennis met juf Véronique Chambon. Het is meteen duidelijk dat de twee zich tot elkaar aangetrokken voelen, maar beiden zijn op hun eigen manier verlegen en bescheiden. Op het eerste gezicht zijn er weinig overeenkomsten tussen de simpele Jean en de intellectuele Véronique, tegelijk zijn ze juist in hun onvermogen om zich op emotioneel vlak te uiten aan elkaar gelijk.

Het probleem van Jean is dat hij maar over weinig dingen kan praten. De man van weinig woorden bloeit op als hij voor de klas van juffrouw Chambon mag vertellen over zijn werk. In ruil daarvoor nodigt die hem uit om een raam bij haar te komen repareren, en via zulke kleine stapjes komen de twee verliefden tot elkaar. Dat die verliefdheid er is, wordt in de film overigens bijna nooit expliciet gemaakt: het ligt in de kleine gebaren, de oogbewegingen, en in betekenisvolle blikken.

Regisseur Brizé waakt zich ervoor om de passie van het scherm te doen afspetteren. Dat zou voor bijna iedere andere film verplicht zijn om de aandacht van de kijker erbij te houden. Maar hier lukt het de karaktervolle verschijningen van de acteurs om de kijker te verleiden mee te gaan in het verhaal. Lindon lijkt op zijn element in de rol van stoere, teruggetrokken beer van een vent, en Kiberlain is fysiek misschien het tegenovergestelde, maar emotioneel net zo ‘stoer’ en teruggetrokken. Juist hier zit er ook een prachtige metafoor in de film. Jean bouwt huizen die een leven lang meegaan, sterk en robuust, maar in die huizen spelen zich de levens af van breekbare mensen, compleet met drama’s en emoties. Het is die innerlijke gerichtheid die Mademoiselle Chambon tot een intimistische en gevoelige film maakt. De regisseur weet de levensechte emoties van Jean en Véronique met behulp van een traag en subtiel tempo in beeld te vangen. Het leven is niets anders dan een voortdurende strijd tussen het gevoel en het verstand. In Brizé’s film lijkt het verstand het te winnen, maar het zou ook zomaar andersom kunnen zijn.