Beschrijving

Voor de fans van regisseur Jean-Pierre Jeunet zullen de afgelopen vijf jaar niet makkelijk zijn geweest. Er waren veel geruchten over films die hij zou regisseren (Harry Potter, Life of Pi), maar die projecten zijn nooit tot een goed einde gekomen. Uiteindelijk heeft hij in vrij korte tijd toch nog een eigen film weten te maken. Micmacs à tire-larigot (kan worden vertaald als ‘problemen zonder einde’) schreef hij eerst speciaal voor acteur Jamel Debbouze, maar die liet op het laatste moment afweten. Dany Boon blijkt echter een waardige vervanger. Met Micmacs à tire-larigot geeft Jeunet opnieuw een kijkje in zijn wonderlijke wereld, en bevestigt hij dat hij in de Franse cinema een geheel eigen plaats inneemt. De film is een soort kruising tussen het romantische Amélie en het duistere Delicatessen. Liefhebbers van ingenieuze details, absurde plotwendingen en subtiele humor komen aan hun trekken.

Bazil (Dany Boon) lijkt geboren voor het ongeluk. Zijn vader komt om bij het onschadelijk maken van een mijn, waarna zijn moeder een psychische inzinking krijgt en hij naar een religieuze kostschool wordt gezonden. De film pakt het verhaal weer op bij een dertig jaar oudere Bazil. Hij werkt inmiddels in een videotheek, en lijkt het naar zijn zin te hebben. Op een avond krijgt hij echter een verdwaalde kogel in zijn hoofd. De dokters laten de kogel zitten, maar als gevolg daarvan krijgt hij een labiele persoonlijkheid en leeft hij met het contante gevaar alsnog te overlijden. Wanneer hij uit het ziekenhuis ontslagen wordt, blijkt zijn flat leeggeroofd en zijn baan ingepikt. Op straat maakt hij kennis met een groepje vage sujetten die samenleven op de schroothoop van de stad. Samen gaan ze de strijd aan met de mensen die hem het leven zuur hebben gemaakt: twee wapenfabrikanten. De ene maakte de mijn die zijn vader doodde en de ander maakte de kogel die nog steeds in zijn hoofd zit.

Micmacs à tire-larigot is dus het verhaal van de strijd tussen de kleine en de grote, tussen David en Goliath. Maar het is ook een film over wapenhandel. En daarmee is de film direct de meest politieke film van Jeunet tot nu toe. Want achter de komedie neemt hij bewust stelling tegen wapenfabrikanten, die hij neerzet als mensen die internationale conflicten gebruiken om zichzelf te verrijken. Maar gelukkig voert deze politieke lading niet de boventoon in de film. Het is vooral opnieuw een toonbeeld van de grenzeloze inventiviteit van regisseur Jean-Pierre Jeunet en zijn toegewijde helpers. Wie zijn eerdere films gezien heeft zal veel herkennen: het gelige kleurenfilter, de kleurrijke en karakteristieke koppen van de hoofdrolspelers, de aandacht voor zelfgemaakte rekwisieten, het kolderiek uitvergroten van details, het spelen met oorzaak en gevolg in het plot, de grote rol die muziek speelt in het verhaal. Nieuw zijn de talloze verwijzingen naar andere films en bekende acteurs.

De verwachtingen waren vooraf hoog gespannen voor deze film. In Frankrijk werd al maanden voor de première in de media over de film bericht, en buitenlandse distributeurs stonden te springen om de rechten van de film te kopen. Micmacs à tire-larigot maakt deze verwachtingen meer dan waar. De film is toegankelijker dan Delicatessen en komischer dan Amélie. De vele onverwachte en hilarische verwikkelingen maken het tot een unieke en originele film. Jeunet heeft de gave om in een enkele scène zware lading en absurde humor te vermengen tot een energiek, luchtig en tegelijk aangrijpend spektakel. Ga zitten en laat je meevoeren in de wereld van een kunstenaar, je blijft gegarandeerd een uur en drie kwartier vol bewondering genieten. Micmacs à tire-larigot doet alleen maar verlangen naar meer. Meer, en liefst zo snel mogelijk.