Beschrijving

Met zijn eerste film Il y a longtemps que je t’aime wist schrijver en regisseur Philippe Claudel een groot publiek aan te trekken en bovendien enkele belangrijke filmprijzen in de wacht te slepen. Was de overstap van romans naar film al groot, in zijn tweede film stapt hij ook nog eens af van de duistere en soms wat depressieve sfeer die zijn romans en zijn eerste film kenmerkt. Tous les soleils is een komisch drama dat de middenweg neemt tussen een voor een massapubliek geschreven humoristische film en een intellectuele komedie. In zijn eerste film was nog een grote plek weggelegd voor Claudels talenten op schrijfgebied, in Tous les soleils toont hij aan al meer het vak van regisseur onder de knie te hebben gekregen.

Alessandro (Stefano Accorsi) is een van oorsprong Italiaanse docent in de barokmuziek die in Straatsburg leeft met zijn dochter Irina (Lisa Cipriani) en zijn broer Crampone (Neri Marcorè). Omdat zijn vrouw kort na de geboorte van Irina overleed, heeft hij de zorg voor zijn broer en dochter op zich genomen. De dochter is inmiddels flink aan het puberen geraakt, de broer lijkt de puberfase nooit te zijn ontgroeid: hij noemt zichzelf een communistisch strijder, die, nadat Berlusconi in Italië aan de macht is gekomen, op diverse gronden vergeefs probeert asiel aan te vragen in Frankrijk. Alessandro besteedt al zijn tijd en aandacht aan de opvoeding van zijn twee medebewoners en verliest zo zijn eigen welzijn uit het oog. Om de druk wat van de ketel te halen, besluiten Irina en Crampone om via internet een vrouw voor Alessandro te zoeken.

Alessandro is echter nog te veel bezig met zijn ruim tien jaar eerder overleden vrouw om aan een nieuwe liefde te denken. Daarnaast vult hij zijn leven met het voorlezen van literatuur aan doodzieke mensen, zijn baan als docent en zijn hobby, het zingen in een Tarantella-koor. Wanneer hij kennismaakt met de dochter van een vrouw aan wie hij verhalen voorlas en tegelijk zijn dochter en broer via de datingsite contact leggen met een collega van hem, wordt duidelijk dat hij zijn verleden opzij moet zetten en vooruit moet kijken.

Net als in zijn eerste film en eigenlijk elk van zijn romans draait het in Tous les soleils feitelijk om onverwerkt verlies. Claudel kiest er dit keer voor om alles te omlijsten met een humoristisch kader, wat er voor zorgt dat de film aan realisme wint. De relatie tussen Alessandro en zijn dochter komt daardoor extra goed uit de verf, ze is aan de ene kant een puber die steeds meer haar eigen vrijheid wil verkennen en tegelijk als kind nog heel erg tegen haar vader opkijkt. Als die vader echter steeds meer laat zien met een been nog in het verleden te leven zal ze haar eigen grens moeten trekken. Voor Alessandro is zijn opgroeiende dochter een signaal dat hij zelf ook verder moet gaan met zijn leven.

Interessant aan de film is de mix tussen Italiaanse acteurs en Franse cinema. Voor de hoofdrol koos Claudel voor de in eigen land gelauwerde acteur Stefano Accorsi (Baciamo ancora, L’ultimo bacio). De combinatie met Straatsburg, waar de film zich afspeelt, lijkt in eerste instantie wat vreemd, maar de stad in de Elzas blijkt in de zomer uitermate mediterraan aan te doen. Een ander geslaagd punt aan de film is de muziek. De opzwepende Italiaanse klanken van de Tarantella verlenen de film exact de juiste sfeer, en zorgen ervoor dat Tous les soleils voorbij waait als een verkoelende bries tijdens een hete zomer. Monsieur Claudel laat zien van alle markten thuis te zijn, en ook in de filmwereld steeds meer uit te groeien tot een regisseur van formaat.