Beschrijving

Hoewel Nicole Garcia als actrice behoorlijk actief is, ziet ze ook nog geregeld kans een film te regisseren. In 2002 leverde dat haar bekendste film als regisseur tot nu toe op, L’adversaire. Met Un balcon sur la mer, uit 2010, trok ze met ruim een miljoen bezoekers tot nu toe het grootste aantal mensen naar de Franse bioscopen. In de film is de hand van Garcia duidelijk te herkennen, die er ook nog iets van haar eigen achtergrond in kwijt kon. Ze groeide zelf op in Algerije, en in deze film keert ze terug naar haar geboorteland, waar ze naar eigen zeggen toch wel moeite me bleek te hebben tijdens het draaien. Ze verwoordt op deze manier de gevoelens en verhalen van een groot aantal lotgenoten uit Algerije die in Frankrijk hun nieuwe vaderland vonden.

Marc Palestro (Jean Dujardin) leeft een rustig leven in het zonnige Zuid-Frankrijk. Hij heeft een vrouw (Sandrine Kiberlain) en een 11-jarige dochter, werkt als makelaar samen met zijn schoonvader – aan de bovenkant van de huizenmarkt – en lijkt alles voor elkaar te hebben. Dan ontmoet hij tijdens een bezichtiging van een huis een charmante vrouw, wiens gezicht hem bekend voor komt. Hij denkt Cathy te herkennen, een buurmeisje waar hij in zijn geboortestad Oran, Algerije, mee opgroeide. Ze was zijn grote liefde, beiden nog aan het begin van hun pubertijd, terwijl ze opgroeiden in een Algerije waar de spanningen tegenover buitenlanders steeds hoger opliepen.

Na zoveel jaren later blijken gevoelens van toen nog steeds niet verdwenen. De twee beleven een gepassioneerde nacht, en de vrouw koopt het huis dat ze bezichtigd hadden. Maar niet lang daarna verdwijnt deze mysterieuze vrouw weer uit Marcs leven en begint hij te twijfelen of ze wel werkelijk was wie hij dacht dat ze was. Zijn moeder bekent hem dat Cathy lang geleden om het leven zou zijn gekomen. Tegelijk blijkt een collega haar beter te kennen dan hij vermoedde, en zo begint Marc een zoektocht naar de waarheid.

In eerdere films richtte Garcia zich op de persoonlijke beweegredenen van mensen, die zoals bijvoorbeeld in L’Adversaire meer te verbergen hebben dan op het eerste gezicht lijkt. Ook in deze film gaat het om diepere gevoelens en een verborgen verleden. Net als in die eerdere film wordt ook hier de spanning vergroot door het geheel iets van een soort thriller mee te geven. De sfeer en spanningsopbouw lijken naar een climax toe te werken, of die climax nu ook daadwerkelijk plaatsvindt of niet. Dat is aan de ene kant de verdienste van de regisseur, maar misschien tegelijkertijd ook het manco. Het echte verhaal achter de personages komt daardoor wat minder goed uit de verf.

Un balcon sur la mer houdt je geboeid door de complicaties in het plot, maar weet ondanks dat niet helemaal door te dringen tot de echte gevoelens van verlies, en de echte raadsels die mensen hebben. De flashbacks naar de jeugdherinneringen van Marc tonen onschuldige kinderlevens tegen de achtergrond van een bloedig conflict en zorgen voor wat verdieping. Hier geldt echter dat die herinneringen misschien wel iets te onschuldig zijn om het verhaal echt pakkend en intrigerend te maken. Aan de acteurs ligt het niet, die houden je tot aan het eind bij de les. De oogstrelende Zuid-Franse landschappen vergroten bovendien het smetteloze uiterlijk van deze productie.