Beschrijving

Na het succes van de film À bout de souffle kwam regisseur Jean-Luc Godard al snel met zijn volgende films. Zijn tweede film was Le petit soldat, maar deze werd vanwege de gevoelige thematiek, namelijk de oorlog in Algerije, drie jaar lang door de censuur opgeborgen. Daarom is Une femme est une femme officieel de tweede film van Godard die het filmpubliek te zien kreeg. Het is tegelijk zijn eerste kleurenfilm, en Godard vervolgt zijn kritische reactie op de heersende trend in filmland. À bout de souffle was een soort persiflage op de traditionele thriller, Le petit soldat Godards versie van de spionagefilm, en Une femme est une femme Godards versie van een musical, in het Frans ook wel een comédie musicale genoemd. Of zoals Godard zelf zei, het is geen musical, maar het idee van een musical. De film is dan ook in feite geen echte musical, maar alles wat je over houdt als je een traditionele musical van alle poespas ontdoet. De film was bovendien de springplank voor zijn muze Anna Karina, de actrice van Deense afkomst met wie hij van 1961 tot 1967 getrouwd was.

Angela (Anna Karina) is een danseres bij een Parijse nachtclub, waar ze zich uitkleedt voor de bezoekers. Ze leeft samen met Émile (Jean-Claude Brialy), een boekhandelaar. Op een dag besluit ze dat ze een kind wil, en dat ze in de komende 24 uur zwanger wil worden. Als Émile afwijzend reageert zoekt ze hulp bij een oude vriend, Alfred (Jean-Paul Belmondo), die een oogje op haar heeft en er wel oren naar heeft om haar zwanger te maken. Het plot heeft verder niet erg veel om het lijf, interessanter is de wijze waarop dit verhaal vertelt wordt. De film staat bol van knipoogjes naar andere films, van tijdgenoten en eerder werk, knipoogjes naar de kijker, letterlijk, direct tot de camera gericht, en knipoogjes naar het genre van de musical. Wanneer je als kijker verwacht dat een van de hoofdrolspelers een lied zal aanheffen draait de muziek snel weg en gaat de film weer een heel andere kant op.

Het gaat allemaal om de driehoeksverhouding tussen Émile, Angela en Alfred, en de clou is Godards axioma dat “alles verkeerd zal aflopen omdat ze van elkaar houden”, een gegeven dat bijvoorbeeld ook in Godards eerste film sterk naar voren komt. De luchtige sfeer maakt van de film een vrij toegankelijk werk, alhoewel het bij tijden wel wat vlak overkomt, interessant zijn vooral de leuke vondsten waarmee Godard zijn plot invulling geeft, zoals de scène waarin Angela en Émile in bed liggen en niet meer met elkaar willen praten, om vervolgens met boektitels duidelijk te maken wat ze van elkaar vinden. Is het een komedie, of een tragedie, de toeschouwer zal het zich vaak samen met de hoofdrolspelers afvragen. Het is in elk geval een verkenning van de mogelijkheden van de film, een poging om te breken met formalisme, een poging om ondanks alles tegelijk de werkelijkheid van het leven en de werkelijkheid van de film recht te doen. Het is geen nepwereld, zoals in de populaire musicals of films van toen en nu, maar het is ook geen werkelijkheid zoals in het echte leven.

Une femme est une femme is bovenal gewoon een leuke en redelijk toegankelijke film, onmiskenbaar Nouvelle Vague en onmiskenbaar Jean-Luc Godard. Uit deze film komt ook de in het Frans aardige woordspeling “Je ne suis pas infâme, je suis une femme”: ik ben niet eerloos, ik ben een vrouw. Het is de laatste zin die in de film gesproken wordt.