Beschrijving

In 2002 werd beginnend regisseur Lionel Bailliu genomineerd voor een Oscar voor zijn korte film Squash. Deze film handelde over een conflict op de werkvloer tussen een baas en zijn werknemer, een conflict dat op de squashbaan tot een hoogtepunt komt. Het succes van deze film heeft hem er ongetwijfeld toe aangespoord de film te bewerken tot Fair Play. Dat het hem daarbij lukte Marion Cotillard te strikken voor een rol in de film is opvallend te noemen, hoewel ze op dat moment natuurlijk nog niet zo bekend en gewild was als nu, na het succes van La Vie en Rose (2007).

Fair Play is dus niets meer en niets minder dan een bewerking van de eerder genoemde korte film. De film begint in feite, na een korte introductiescene, met de scene van de korte film, op de squashbaan. Daar gaat het al direct hard tegen hard. De baas, Charles, confronteert zijn werknemer, Alexandre met een dossier waarbij hij gefaald heeft. Alexandre verweert zich, maar niet goed genoeg. Hij krijgt nog een laatste kans om zijn baan te houden, maar dan moet hij wel de squashpartij winnen.

De film bestaat uit een zestal grote scenes, waarvan de sleutelscene zich in in een rotsachtige rivierkloof afspeelt. Hier neemt Charles vier van zijn vijf werknemers mee in het kader van teambuilding. In zo’n gevaarlijke omgeving is het logisch en onafwendbaar dat er het een en ander misgaat, en dat de film afstevent op een spannende ontknoping.

Fair Play heeft een aantal elementen die het theoretisch tot een redelijk goede film zouden kunnen maken. Zo spelen er drie vrij grote acteurs mee, Marion Cotillard, Jean Pierre Cassel en Benoît Magimel. Ook zit er een erg sterke scene in de film. Dat het al met al geen redelijk goede film geworden is, heeft een aantal redenen. De scene die aan de basis staat van de film, de scene van de korte film, in de squashzaal, is uiterst sterk. Met snelle camerabewegingen wordt de spanning goed in beeld gebracht. Ook de andere vijf scenes zijn op zich geen slechte scenes. Toch is de samenvoeging in het geheel niet overtuigend, hetgeen maar weer bewijst dat een reeks goede scenes aan elkaar plakken nog geen goede film maakt. De achtergrond van de regisseur, die eerder een aantal korte films maakte, werkt in dit geval duidelijk tegen hem. De karakters worden totaal niet voldoende uitgediept en er onstaat zo geen connectie of inleving met elk van de personages.

Moet je Fair Play gaan kijken? Hoogstens als je een fan bent van Marion Cotillard, als je van canyoning houdt, of als je de regisseur een warm hart toedraagt. Niet als je van squash houdt.