Beschrijving

In 2005 maakte Karin Albou haar debuutfilm met La petite Jérusalem, een film over relaties tussen joden en moslims in de gelijknamige Parijse joodse wijk. Lovende reacties waren er vooral voor de subtiele manier waarop een gelaagd beeld ontstaat van een jonge vrouw, balancerend op het smalle koord tussen wereld en geloof. In Le chant des mariées (het lied van de bruiden) verkent Albou dezelfde thema’s als in haar eerste film, maar op een meer gewaagde en ambitieuze toon. Ze verplaatst haar aandacht namelijk van Parijs naar Tunesië, het land waar ze vandaan komt, en naar een omstreden tijd, de Tweede Wereldoorlog.

De jodenvervolging in Noord-Afrika is een weinig bekend fenomeen, een voetnoot in de oorlogsgeschiedenis. Waarschijnlijk vooral omdat de bezettingstijd er veel korter duurde dan in andere delen van de wereld, waardoor de Duitsers veel minder tijd hadden om hun plannen met de joden tot uitvoer te brengen. De film richt zich op een periode van zo’n zes maanden waarin Tunesië hard getroffen wordt door de oorlog. Niet dat er de hele tijd oorlogshandelingen in beeld te zien zijn, het is slechts het decor waartegen een bijna klassiek verhaal over liefde, vriendschap, ontluikende seksualiteit en lotsbestemming zich ontvouwt.

Myriam en Nour zijn al sinds hun kindertijd vriendinnen en kijken beiden ook met tegelijk angst en verlangen uit naar een huwelijk. Dat zal voor Myriam, het joodse meisje, een gearrangeerd huwelijk worden met de rijke dokter Raoul, en voor Nour een liefdeshuwelijk met de eenvoudige jongen Khaled, die, wil het huwelijk doorgang vinden, echter nog wel snel een baan moet vinden. En waar vind je in bezettingstijd makkelijker een baan dan bij de Duitsers. Dit zet de verhoudingen dan ook op scherp tussen Myriam en Nour, zeker wanneer Khaled vervolgens betrokken raakt bij een inval in het huis van Myriams moeder.

Zo draait het in de relatie tussen de twee meisjes ineens niet meer om de overeenkomsten maar om de verschillen. Heel mooi komt dat naar voren in enkele scènes in het lokale badhuis. Aan het begin van de film zitten de twee naast elkaar en wassen ze elkaar, later zitten ze tegenover elkaar, de joden gescheiden van de moslims. Le chant des mariées is een film over vrouwelijkheid, de ontdekking van erotiek, lust en liefde en de angst die deze ontdekking teweegbrengt. Karin Albou doorbreekt taboes door deze zaken zo intiem en betrokken en voor twee culturen gelijk in beeld te brengen. Op sommige momenten wellicht te intiem, hoewel dit tegelijkertijd het realisme versterkt. Zo is er een scène waarin de camera volgt hoe Myriam klaar wordt gemaakt voor de huwelijksnacht. De traditie in deze patriarchale cultuur wil dat meisjes volledig onthaard worden. We zien in close-up twee gedreven vrouwenhanden gele hars kneden en voorzichtig, teder en tegelijk ruw de huid van Myriam behandelen. Wanneer daarbij rode bloedpuntjes op haar intieme delen beginnen te parelen komt het moment waarop je als kijker misschien wel teveel ziet.

Toch zit de kracht van de film juist in zulke beelden en scènes. Want in zekere zin zijn dit soort handelingen en tradities die zich normaal in intieme relaties afspelen het hoofdonderwerp van de film. En daarbij kiest Albou voor de close-up om letterlijk dicht op de huid van de hoofdrolspelers te zitten. Le chant des mariées is daardoor ook een subtiele en sensuele film die het verdient om in rust en stilte genoten te worden. De film bevestigt verder dat met Karin Albou een eigenzinnige regisseur haar intrede in de Franse cinema heeft gedaan van wie we de komende tijd nog veel mogen verwachten.