Beschrijving

In 2007 maakte regisseur Olivier Dahan La vie en rose, de succesvolle film over het leven van Édith Piaf. Met die film leek het genre biopic weer helemaal terug van weggeweest. In navolging hiervan werden allerlei projecten opgezet die min of meer hetzelfde uitgangspunt hadden: een bekend figuur, liefst uit de showbusiness, en liefst met een zo omstreden mogelijk leven. Binnenkort komen er bijvoorbeeld films uit over Coco Chanel, de bekende modeontwerpster, en Romy Schneider, de actrice die vooral bekend werd door haar rol als Sissi. Regisseur Diane Kurys bedacht een film over een ander bekend personage uit de na-oorlogse Franse samenleving, schrijfster Françoise Sagan. Zij werd in een klap wereldberoemd met haar op negentienjarige leeftijd geschreven boek Bonjour tristesse. Haar leven was al even flamboyant en mogelijk nog omstredener dan dat van Édith Piaf. Aan actrice Sylvie Testud de eer om haar verschijning op het witte doek weer te geven. De film was allereerst gemaakt als tweedelige televisieserie, maar producent en distributeur Luc Besson was zo overtuigd van de kwaliteit dat hij (via zijn maatschappij Europacorp.) besloot de film in te korten tot een bijna twee uur durende bioscoopfilm.

Françoise Sagan wordt geboren als Françoise Quoirez in een burgerlijk gezin. Ze schrijft als ze negentien is in enkele weken tijd een boek, getiteld Bonjour tristesse. Ze neemt het pseudoniem Sagan aan, naar een personage in Marcel Prousts werk À la recherche du temps perdu. Vanaf dan staat ze continu in de publieke belangstelling, en stromen de miljoenen binnen. Ze weet geen maat te houden en geeft het geld uit zoals het binnenkomt, onder andere aan gokken, vrienden en feesten met veel drank en drugs. Na een auto-ongeluk raakt ze verslaafd aan een pijnstiller, ze trouwt verschillende keren en leeft samen met zowel mannen als vrouwen. Ook krijgt ze een zoon, met wie ze al spoedig in onmin leeft. Haar leven lijkt een opeenstapeling van problemen, veelal als gevolg van haar onverschillige levensstijl. Gedurende de film praat een voice-over van de oude Sagan de belangrijkste episodes aan elkaar.

De kritieken op de film waren over het algemeen niet mals. Daar valt ook wel wat voor te zeggen, want hoewel de realistische rol van Sylvie Testud er bovenuit steekt, is de film verder niet veel meer dan een overzicht van een weinig spannend leven waarbij er van feest naar feest en van goktafel naar goktafel wordt gevlogen. Bij de film over Édith Piafs leven had je nog de muziek die als referentiepunt voor de gebeurtenissen uit het leven van de hoofdpersoon diende, hier speelt alleen aan het begin Sagans literaire prestatie een kleine rol. Waarom haar eerste boek nou zo populair werd en hoe haar verdere literaire leven eruit zag, wordt nergens goed in beeld gebracht, en bovendien moet niet vergeten worden dat Sagans plaats in de literatuur altijd nogal omstreden is geweest, ze was geen Sartre, geen Camus, en al helemaal geen Balzac of Proust. De legitimatie van een verfilming van haar leven komt zo volledig bij dat leven zelf te liggen, bij de omstreden levensstijl, het feit dat ze lak had aan conventies, regels en sociaal gewenst gedrag. Dit alles wordt door regisseur Kurys nogal vlak en traditioneel in beeld gebracht.

De structuur volgt bijna letterlijk de film La vie en rose, met eerst een beeld van de oude Sagan en vervolgens een lang flashback naar hoe ze zo geworden is en aan het eind een strandscène. Voor de meeste mensen zal deze film weinig tot de verbeelding spreken. De film is wel interessant om de degelijke aankleding en enscenering en natuurlijk ook voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het leven van Françoise Sagan. Vooral de verantwoordelijken voor de make-up van Sylvie Testud hebben fraai werk afgeleverd. Wanneer je afbeeldingen van Sagan bekijkt is er weinig verschil te bespeuren tussen haar en haar filmversie.