Beschrijving

Voor haar tweede speelfilm kan regisseur Katell Quillévéré beschikken over twee gevestigde acteurs. François Damiens kennen we van films als La délicatesse en Rien à déclarer, Sara Forestier schitterde onder meer in Le nom des gens. Suzanne werd voor vijf Césars genomineerd, maar wist er slechts een mee naar huis te nemen.

Éénoudergezinnen doen het goed in films. Waarschijnlijk vooral doordat in veel van die gezinnen de balans mist. Wanneer een van beide ouders afwezig is, heeft dat vaak een directe uitwerking op de karakters van kinderen. Zo ook bij het gezin van Nicolas Merevsky. Twee dochters heeft hij, zijn vrouw is overleden na de geboorte van de tweede dochter. Als vrachtwagenchauffeur probeert hij het hoofd boven water te houden – geen gemakkelijke opgave als je ook nog belast bent met de opvoeding van twee jonge meisjes. De oudste dochter neemt als snel haar verantwoordelijkheid, de jongste heeft meer moeite zich staande te houden in de maatschappij.

Toch gaat het opvoeden Nicolas aanvankelijk redelijk goed af, tot het moment dat dochter Suzanne op de middelbare school zwanger raakt. Vanaf dat moment raakt Nicolas de greep kwijt op zijn jongste dochter. Na de geboorte van haar zoontje Charlie ontmoet Suzanne op een dag een intrigerende jongeman. Ze raakt volledig in zijn ban en verliest alle voorzichtigheid uit het oog.

Suzanne takes you down is het titellied dat centraal staat in de film – en dat een belangrijke inspiratiebron vormt. Leonard Cohens nummer is dan ook tekenend voor het leven van de hoofdpersoon. Het wat rebelse karakter van Suzanne komt vooral tot uiting in de keuzes die ze maakt. Bijvoorbeeld de keuze om het kind te houden, of de keuze om achter badboy Julien aan te gaan. Dat deze keuzes haar van de regen in de drup helpen moge duidelijk zijn.

Suzanne heeft een intrigerend plot, maar stelt op een aantal vlakken wat teleur. Zo zijn de vele tijdssprongen een bewuste zet van de regisseur om de vaart in het verhaal te houden en de kijker aan het werk te zetten. Maar juist die tijdssprongen zorgen ervoor dat het personage van Suzanne oppervlakkig blijft. Als kijker krijg je niet mee waarom ze bepaalde keuze maakt en krijg je eveneens geen echt inkijkje in haar gedachtewereld.

Beter geslaagd is het filmwerk en de muzikale omlijsting. Doordat de camera zich vaak op ooghoogte bevindt en sterk meebeweegt met de personages, zit je ze letterlijk op de huid. Veel van de scènes lijken handheld te zijn geschoten, met veel tegenlicht, wat een naturalistische film oplevert.

Ondanks de goede bedoelingen had Quillévéré misschien beter ervoor kunnen kiezen om slechts één beslissend onderdeel uit het leven van Suzanne te belichten, in plaats van 25 jaar in korte stukken op te delen. Want het pakkende verhaal, de goede acteerprestaties en de gedegen filmische opzet zijn er, maar de uitwerking mist finesse en impact.