Beschrijving

De in Luxemburg geboren regisseur Anne Fontaine begon haar carrière als danseres en actrice. In 1993 regisseerde ze haar eerste film, Les histoires d’amour finissent mal… en général. Daarna leverde ze geregeld een film af, waarvan er velen ook doordrongen tot het internationale podium, bijvoorbeeld op filmfestivals als Cannes en Venetië. Comment j’ai tué mon père is een drama uit 2001 met hoofdrollen voor Charles Berling, Michel Bouquet en Natacha Regnier. Bouquet kreeg voor zijn rol in de film de César voor beste acteur uitgereikt. Fontaine’s film deed het daarnaast ook respectabel in de Franse bioscopen. Ruim een kwart miljoen mensen kwamen op de film af.

Jean-Luc (Charles Berling) is een succesvolle dokter in een rijke voorstad van Parijs. Hij heeft alles om gelukkig te zijn; naast zijn goede baan heeft hij ook een mooie vrouw, een knappe maîtresse en een luxueus huis. Op een dag krijgt hij bericht dat zijn vader Maurice (Michel Bouquet) is overleden. Deze heeft hij al sinds zijn jeugd af aan niet meer gezien. Maurice had destijds zijn gezin in de steek gelaten en was naar Afrika geëmigreerd. Kort na het lezen van de brief geeft Jean-Luc een tuinfeest, waar de vader ineens opduikt. Totaal verrast stelt hij hem voor aan zijn vrouw Isa (Natacha Régnier). Zij oppert dat hij wel enkele dagen bij hun kan blijven logeren.

In de dagen die volgen observeert Maurice zijn zoon Jean-Luc, evenals zijn andere zoon Patrick, die wat minder succesvol in het leven is geweest. Beide mannen hebben hun hele leven bewust of onbewust geworsteld met het feit dat hun vader hen in de steek gelaten heeft. Al die tijd vroegen ze zich af of hij misschien spijt heeft, of zichzelf iets verwijt. Nu hij terug is worden enkele van die vragen wellicht opgehelderd. Maar daarvoor moeten beide mannen wel de confrontatie met hun vader aangaan. Door die confrontatie aan te gaan ziet Jean-Luc in dat hij niet eens zo heel veel verschilt van zijn vader.

Met Comment j’ai tué mon père heeft Anne Fontaine een gelaagde film gemaakt die mede blijft hangen door de sterke psychologische lading. In zeke zin is het plot een omkering van het verhaal van de verloren zoon. Ditmaal is het de vader die terugkomt na lange tijd van afwezigheid. Vooral voor Jean-Luc heeft dit grote consequenties. Hij wordt gedwongen te kijken naar het leven dat hij tot nu toe leidt. Interessant aan de film is dat nooit helemaal duidelijk wordt hoe hij dit precies ervaart en wat zijn gedachten over zijn vader zijn. Is hij jaloers op zijn vader, die een echte roeping leek te hebben om in de Derde Wereld aan de slag te gaan als dokter, terwijl Jean-Luc de rijke mensen helpt hun uiterlijk te verbeteren? Of heeft juist zijn vaders afwezigheid hem ertoe gebracht af te zien van het krijgen van kinderen, terwijl zijn vrouw dit dolgraag had gewild?

De rol van broer Patrick komt nog wel het minst goed uit de verf. Hij was nog erg jong toen hun vader hen verliet, maar heeft er waarschijnlijk nog het meeste direct last van gehad, gezien zijn levensloop. Het zijn de twee hoofdrolspelers Bouquet en Berling die deze film boven de andere films uit Anne Fontaine’s oeuvre doen stijgen. Vooral Bouquet verdient de Cesar die hij voor zijn deel ontving zonder enige twijfel. Hij laat zien dat je ook na meer dan vijftig dienstjaren als acteur nog een succesvolle rol kan neerzetten – zonder dat hij daar uiterlijk gezien veel moeite voor lijkt te moeten doen.