Beschrijving

In 2007 verraste regisseur Jean Becker met de zomerfilm Dialogue avec mon jardinier, waarin een moderne schilder het gesprek aangaat met zijn tuinman. De film wist vooral het publiek en het buitenland te bekoren, filmcritici in Frankrijk waren er iets minder over te spreken. In Nederland draaide de film in de zomer van 2008 geruime tijd in de filmhuizen. Een jaar nadat hij de film voltooide kwam Becker alweer met zijn volgende film, Deux jours à tuer. De sfeer in deze film heeft wel iets weg van Dialogue avec mon jardinier, maar dit keer wordt een wat ambitieuzere thematiek aangesneden. De waarde van het leven in deze moderne tijd, de grote vraag waar je het nu eigenlijk voor doet, en wat er gebeurt als iemand van de ene op de andere dag alle banden met zijn omgeving verbreekt. Acteur Albert Dupontel, die de hoofdrol op zich neemt, werd hiervoor onlangs genomineerd voor de Césars die binnenkort uitgereikt zullen worden. De film is een bewerking van de gelijknamige roman van schrijver François d’Épenoux.

Antoine is een man van net tweeënveertig jaar, die op het oog alles heeft wat zijn hart kan begeren: een goede baan, mooie vrouw, twee schattige kinderen, een mooi huis, leuke vrienden. Toch, op zijn verjaardag, breekt hij in enkele uren tijd het leven af dat hij in die tijd heeft opgebouwd. De eerste verandering, het stoppen met zijn werk, lijkt nog een doordachte keuze, een klant die nu al wekenlang niet tevreden is met de reclamecampagne die Antoine’s team voor hem bedenkt is opnieuw niet overtuigd. Reden genoeg om die klant eens even flink de waarheid te zeggen. Wanneer hij dan echter thuiskomt gaat het in rap tempo van kwaad tot erger. Zijn vrouw heeft van een vriendin gehoord dat die hem samen met een andere vrouw in een restaurant heeft gezien. In plaats van uit te leggen hoe het zit, wil hij ervandoor gaan. Omdat zijn vrouw een verjaardagsetentje met zijn vrienden heeft georganiseerd, blijft hij nog een dag. Tijdens het eten escaleert alles, en confronteert Antoine zijn geciviliseerde vrienden met hun leefwereld, en hun uiterlijke schijn. Daarna zegt hij tegen zijn vrouw dat hij niet meer van haar houdt en vertrekt naar het landelijke, idyllische Schotland.

Iedere weldenkende toeschouwer zal naar een reden voor Antoine’s gedrag op zoek gaan. Zijn vrienden en zijn vrouw doen dat, de filmkijker zal dat ook doen. Een paar kleine aanwijzingen geven wellicht op voorhand wat weg, maar pas aan het einde van de film wordt volledige openheid van zaken gegeven. Deze opbouw komt de spanningsontwikkeling van de film ten goede, hoewel de oorzaak voor Antoine’s gedrag niet het belangrijkste in de film is. Belangrijker is de zoektocht van Antoine zelf, naar de waarde van het leven, en zijn woede om het feit dat het leven hem niet lijkt te geven wat hij wil. Op tweederde van de film komt er een andere sleutelfiguur in Antoine’s leven om de hoek kijken, zijn vader. Wat de rol van hem was blijft wat onderbelicht in de film, maar dit stimuleert de kijker om daar zelf gedachten over te ontwikkelen.

Deux jours à tuer is een film die aan het denken zet en die na afloop nog lang blijft nagalmen, onder meer door de diepzinnige muziek die onder de aftiteling te horen is – het door zanger/acteur Serge Reggiani gezongen Le temps qui reste. Wat de film bovenal zo krachtig maakt is de sublieme prestatie van acteur Albert Dupontel. Hij kruipt in de huid van zijn personage en weet als geen ander uitting te geven aan alle verschillende emoties die er in de film te zien zijn. Memorabel zijn de scènes waar Antoine ongezouten zegt wat hij van zijn leefwereldje vindt. Ook de toeschouwer zal zich er ongemakkelijk bij voelen wanneer Antoine zelfs aan zijn kinderen de waarheid zegt: dat de tekening van zijn dochtertje niet de beste is die ze gemaakt heeft, en dat het vliegtuigje dat zijn zoontje getekend heeft niet zal kunnen vliegen omdat de vleugels niet goed zijn. Elke scène in de film is van belang, alles heeft een goed afgemeten plaats in het geheel. Aangrijpend en meeslepend, een topprestatie van zowel acteurs als regisseur. Het is te hopen dat Jean Becker nog maar lang mag doorgaan dit soort films te maken.