Beschrijving

Met Je n’ai rien oublié verfilmde regisseur Bruno Chiche de succesroman Small World van de Zwitserse auteur Martin Suter. Het is de derde film van deze filmmaker, en hij vond niet de minste namen bereid om mee te werken. Zo spelen Gérard Depardieu en Niels Arestrup een hoofdrol en strikte hij componist Klaus Badelt (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl) voor de filmmuziek. Toch wist Je n’ai rien oublié niet bijzonder veel bezoekers naar de bioscoop te trekken, waarmee het in het rijtje van andere recente Franse films met een sterbezetting die weinig hoge ogen gooiden in de Franse filmzalen kwam te staan. Is dat terecht?

De film volgt op grote lijnen het plot van het boek van Suter. Sinds jaar en dag woont Konrad Lang (Gérard Depardieu) bij de rijke familie Senn. In het begin is hij speelkameraadje van zoon Thomas, later gebruiken ze hem als manusje-van-alles. Wanneer de gezondheid van Konrad langzaam achteruit gaat als gevolg van de ziekte van Alzheimer, begint hij steeds meer in het verleden te leven. Maar dat verleden blijkt anders dan het verleden zoals dat in de familie altijd is verteld. Wie spreekt er de waarheid?

Thomas’ schoondochter Simone (Alexandra Maria Lara) raakt bevriend met Konrad en hoort van hem andere dingen dan ze van de familie hoort. Ze neemt hem onder haar hoede en hoort hem uit over het verleden. Aan de hand van foto’s komt zo het echte verhaal boven tafel. Een verhaal dat het leven van de hele familie op zijn kop kan zetten. Met dat er meer boven tafel komt wordt duidelijk dat het verleden misschien maar beter met rust gelaten kan worden.

Je n’ai rien oublié geeft een inkijkje in het leven van een gegoede familie die denkt alles op orde te hebben, maar waar onder het oppervlakte toch wel wat mis blijkt te zijn. Het verhaal is vrij standaard en de uitvoering eigenlijk ook. Gérard Depardieu weet zoals in vele van zijn rollen de aandacht naar zich toe te trekken, en ook tegenspeelster Alexandra Maria Lara (bekend uit Der Untergang) speelt een boeiend personage, dat zich helaas niet al te veel bloot hoeft te geven. Haar verhaal blijft dan ook wat op de achtergrond hangen. Wel geloofwaardig is de band die er tussen haar en Conrad ontstaat: ze zijn beiden buitenstaanders in de familie.

Waarom scoren dit soort films met een behoorlijk verhaal en een sterke rolbezetting de laatste tijd zo slecht in de Franse bioscopen? Volgens sommigen omdat ze teveel lijken op ‘téléfilms’; films die als avondvulling op een televisiescherm prima weten te boeien maar voor het grote scherm niet goed of verrassend genoeg zijn. En daar zit op zich wel wat in. Ook met Je n’ai rien oublié heb je nooit het idee dat je naar een echt pareltje zit te kijken. De uitvoering is standaard, grote verrassingen zitten er niet in zowel het verhaal als de prestaties van de acteurs. Tegelijk is het zo dat met een téléfilm op zijn tijd ook niets mis is. Maar of je ervoor naar een bioscoop moet is wel de vraag.