Beschrijving

Mélanie Laurent (1983) is momenteel de rising star in de Franse cinema. In de film Je vais bien, ne t’en fais pas (Vertaling: Het gaat me goed, maak je niet ongerust) uit 2006 is ze de fragiele hoofdrolspeelster in een op het eerste gezicht ingetogen Frans gezinsdrama. Maar niets is wat het lijkt in deze met twee Césars bekroonde film van regisseur Philippe Lioret. Onder het oppervlakte broeit het en haarfijn worden de onderlinge relaties voor de kijker blootgelegd.

Elise “Lili” Tellier (Mélanie Laurent) komt terug van een vakantie in Spanje en hoort dat haar tweelingbroer Loïc het ouderlijk huis heeft verlaten, na een ruzie met vader Paul (Kad Merad). Omdat de redenen voor het vertrek nogal futiel lijken – een ruzie met vader die vindt dat hij zijn kamer op moet ruimen – wil Lili graag weten wat er precies gebeurd is. Haar ouders blijven echter vaag en als Loïc vervolgens niets van zich laat horen, stort ze in. Ze eet niets meer en moet uiteindelijk zelfs in het ziekenhuis op de psychiatrische afdeling opgenomen worden. Ze weigert nog steeds te eten, ze hoopt alleen maar op bericht van Loïc. Als er dan eindelijk een brief in de brievenbus ligt van haar broer wordt dat haar redding. Ze eet weer en mag naar huis. Eenmaal thuis heeft ze moeite haar dagelijkse leven weer op te nemen. Ze stopt met haar studie en verlaat het ouderlijk huis. Hoewel ze nu met enige regelmaat bericht krijgt van haar broer, vanuit steeds wisselende plaatsen in Frankrijk, is ze er niet geheel gerust op of het werkelijk goed met hem gaat. Ze probeert hem te achterhalen, maar lijkt daar niet in te slagen. De film volgt Lili in haar zoektocht, haar manier om met het vertrek van Loïc om te gaan en de kijker ziet haar balanceren op het denkbeeldige randje van de afgrond.

Je vais bien, ne t’en fais pas. Dat is de boodschap die Lili van haar broer krijgt. Daar moet ze het mee doen, en met het enige wat ze nog van hem heeft: zijn muziek, een cd die hij even voor zijn vertrek heeft opgenomen, met daarop een speciaal nummer voor Lili. Dit nummer betekende overigens het grote succes voor de tot dan toe vrij onbekende Franse band Aaron, dat het nummer U-turn (Lili) voor de film maakte. Lili, take another walk out of your fake world.

Je vais bien ne t’en fais pas is een uiterst ingetogen maar even zo krachtig, beklijvend drama. Een vrij gangbare generatiekloof tussen ouders en kinderen wordt op minutieuze wijze uit de doeken gedaan. De manier waarop ieder gezinslid met de verdwijning van de broer en zoon omgaat, wordt subtiel in beeld gebracht. Moeder Isabelle (Isabelle Renauld) verwerkt het in stilte, gaandeweg breekt ze steeds meer. Paul, de vader, lijkt beredeneerd en koel, maar ook hij heeft er uiteindelijk moeite mee de schijn op te houden. Less is more, moet regisseur Philippe Lioret gedacht hebben, want de dialogen zijn sober maar veelzeggend. En passant geeft Lioret een inkijkje in het leven van een gezin uit de Parijse middenklasse. Een gezin waar veel goed lijkt te gaan en waar er alles aan wordt gedaan om het elkaar naar de zin te maken, zonder gezeur. Zolang het goed gaat, gaat het goed: maak je niet ongerust. Maar goed gaat het niet en Lili is daar het bewijs van. Mélanie Laurent verdient alle lof voor haar vertolking van Lili. Die kreeg ze ook, ze werd ervoor beloond met een César als vrouwelijke belofte in 2007. Het is geen straf om haar te zien acteren: haar cameragenieke verschijning loodst de kijker door de film heen. Ze geeft aan haar personage een aantrekkelijke breekbaarheid en een zeker mysterie. Steeds weer vraag je je af wat ze denkt, hoe ze zal reageren, en steeds weer verrast ze.

De manier van acteren die voor de film nodig was, lijkt haar op het lijf geschreven en geeft reden tot hoop voor de Franse film in de toekomst. Er is meer na de generatie van Marion Cotillard en Audrey Tautou. De film is met recht een van de betere Franse dramafilms van de afgelopen jaren te noemen.