Beschrijving

Ergens in 2006 brak er flink wat ophef uit onder de intellectuele Franse klasse naar aanleiding van een opmerking van toenmalig presidentskandidaat Nicolas Sarkozy, die het belachelijk vond dat de klassieke roman La princesse de Clèves op de leeslijst voor een examen in de administratieve sector stond. Hij ridiculiseerde het belang voor deze tijd, en als gevolg daarvan ontstond er een ware run op het boek, compleet met openbare voorleessessies en andere ludieke protesten. Regisseur Honoré werd door de gebeurtenissen geprikkeld om een film te maken over de thematiek uit de roman, en zo te laten zien dat het boek van Madame de La Fayette, dat algemeen wordt gezien als een van de eerste moderne romans, ook vandaag de dag nog zeggingskracht heeft.

Junie (Léa Seydoux), zestien jaar, verandert van school na het overlijden van haar moeder. Ze is niet welkom bij haar vader en trekt daarom in bij neef Matthias, die haar voorstelt aan zijn vrienden. Junie valt goed bij de jongens, maar ze gaat een relatie aan met de rustige Otto (Grégoire Leprince-Ringuet). Dat is echter voordat ze kennismaakt met de leraar Italiaans, meneer Nemours (Louis Garrel). Vanaf het begin is er een spanning tussen de twee, die vergroot wordt door allerlei subplots in de film. Zo is er – naar het model van La princesse de Clèves – een anonieme brief, en zijn er allerlei andere romantische verwikkelingen. Uiteindelijk moet Junie kiezen tussen een toegewijde jongen van wie ze niet echt houdt, en een man van wie ze er zeker van is dat hij haar na een tijdje weer voor een andere geliefde zal inruilen.

Het is een vaak terugkerend fenomeen dat filmmakers zich laten inspireren door oude klassieke teksten uit de literatuur. Niet alleen in Frankrijk (L’esquive, Abdel Kechiche), maar ook in Hollywood (10 things I hate about you, Gil Junger). Opmerkelijk is dat die opnieuw vertelde verhalen zich dan vaak afspelen in een wereld van jongvolwassenen. Regisseur Christophe Honoré kiest er hier ook voor, en laat de hele film zich afspelen op en rond de middelbare school. La belle personne kan gezien worden als laatste deel van een trilogie van Honoré (behalve deze film ook Dans Paris en Les chansons d’amour), elke film van de drie werd in januari gefilmd, en alle drie gaan ze over Parijs, de liefde en de jeugd.

Door de interessante, jonge rolbezetting laat de film zich lezen als een soort “Who’s who” in de wereld van de aanstormende talenten van de Franse cinema. Louis Garrel werd bekend met zijn rol in The Dreamers van Bernardo Bertolucci en speelde in een behoorlijk aantal films van regisseur Honoré. Léa Seydoux had een rolletje in Inglorious Basterds en werd voor haar rol in La belle personne genomineerd voor een César voor beste vrouwelijke belofte. In die categorie nam ze het op tegen een andere actrice uit de film, Anaïs Demoustier, voor haar rol in Les grandes personnes. Bij de mannelijke beloftes werd Grégoire Leprince-Ringuet genomineerd voor een César.

La belle personne is een degelijke en oprechte film, die het moet hebben van de geloofwaardige karakters, uitstekend in beeld gebracht door Laurent Brunet, die ook verantwoordelijk was voor het beeld in bijvoorbeeld Séraphine en Le fils de l’épicier. De wat grauwe en sombere sfeer van het winterse Parijs sluit goed aan bij de op het oog kille maar tegelijk intense emoties van de hoofdpersonen, die nog versterkt worden door de stemmige soundtrack met nummers van onder anderen Nick Drake. De thematiek van de films is hier en daar wellicht wat aan de zware kant, maar regisseur Christophe Honoré maakt in elk geval geloofwaardig dat Madame de La Fayette ook vandaag de dag nog wat aan de jeugd te vertellen heeft.