Beschrijving

Daniel Auteuil, een van Frankrijks bekendste acteurs, waagt zich met La fille du puisatier voor het eerst als regisseur aan een film. Daarnaast speelt hij zelf ook een van de hoofdrollen in deze remake van een film van de Provençaalse schrijver en regisseur Marcel Pagnol. Auteuil is een bewonderaar van het werk van Pagnol. Hij woonde zelf een groot deel van zijn jeugd in Avignon, maar zijn band met de streek en Pagnol kwam het meest tot uiting door zijn markante rol als Ugolin in de verfilming van Pagnols tweeluik Jean de Florette en Manon des Sources. Het was de familie van Pagnol zelf die aan producent Alain Sarde voorstelde een nieuwe versie van Pagnols La fille du puisatier te maken. Op diens vraag aan Daniel Auteuil wie de film moest gaan regisseren, antwoordde die meteen “Ik!”. De nieuwbakken regisseur baseerde zich op de film van Pagnol, maar ook voor een groot deel op het later door de auteur geschreven boek van de film, waarin nog nieuwe details aan het verhaal toegevoegd werden.

Waarschijnlijk zullen puristen die fan waren van Marcel Pagnols werk nog het meest problemen hebben met deze cleane verfilming van Daniel Auteuil. In de neorealistische versie van 1940 speelde de beginnende oorlog een grote rol – de opnames werden zelfs stilgelegd vanwege de oorlog – in de moderne versie van Auteuil lijkt de oorlog wat verder verwijderd van de dagelijkse loop der dingen. De regisseur blijft echter wel trouw aan de Provençaalse geest die ook door het werk van Pagnol waarde, zowel in zijn weergave van de personages als in de typische natuurbeelden – inclusief roepende krekels – die overal zichtbaar zijn.

Pascal Amoretti (Daniel Auteuil) is gedwongen zijn zes dochters alleen op te voeden na de dood van zijn vrouw. Een van die dochters is Patricia (Astrid Berges-Frisbey), van wie hij het meeste houdt. Amoretti is soms hard tegen zijn andere dochters, maar alle zes houden ze van hem. Patricia maakt kennis met de piloot Jacques, de zoon van gereedschapswinkel-eigenaar Mazel. Jacques is in haar geïnteresseerd en na lang aandringen geeft Patricia toe aan haar verlangens.

Hun verhouding wordt echter ruw verstoord door de naderende oorlog. Jacques vertrekt naar het front en Patricia blijft zwanger achter. Amoretti probeert vader en moeder Mazel ervan te overtuigen dat ze het kind dat hun zoon heeft verwekt moeten erkennen, maar de Mazels kijken neer op de arbeider Amoretti. Wanneer Jacques echter als vermist wordt opgegeven, zoeken ze toch toenadering omdat het kind wel eens het enige kan zijn dat nog overblijft van hun zoon.

De Provence heeft al veel filmmakers verleid en dat is niet zo vreemd. Het landschap is er mooi, maar bovenal hebben de inwoners van de streek een heel eigen cultuur en karakter. Natuurlijk is in een film de lijn tussen een geromantiseerd beeld en de werkelijkheid vaak nogal vaag. Daniel Auteuil slaagt in zijn opzet: de film van Pagnol nieuw leven inblazen. Hij overtreft uiteraard niet het origineel, maar dat zal ook niet zijn doel zijn geweest. Het is Auteuil zelf die de film draagt met zijn rol als Amoretti, een rol die herinneringen oproept aan zijn eerdere rol als Ugolin, al weer 25 jaar geleden. Hij laat maar weer eens zien wat een veelzijdig acteur hij eigenlijk is. Achter Amoretti’s façade als eenvoudige en strenge landwerker – die heerlijk spreekt met een sterk Provençaals accent – zit meer dan het oog doet vermoeden, iets wat Auteuil geloofwaardig weet te vertolken.

De Spaans-Franse Astrid Berges-Frisbey, een opkomende actrice die dit jaar ook al te bewonderen was in Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides, wint met haar expressievolle gezicht de camera voor zich. La fille du puisatier wordt bovendien ondersteund door goed doordacht camerawerk en een vaak sobere en soms uitbundige soundtrack – met name het Core’n grato, gezongen door Enrico Caruso. Daniel Auteuils debuut als regisseur doet verlangen naar meer, een verlangen dat niet onvervuld zal blijven, want hij heeft inmiddels de regie op zich genomen van Pagnols drieluik La trilogie marseillaise, Marius, Fanny en César.