Beschrijving

La passante du Sans-Souci is de laatste film van actrice Romy Schneider. Enkele maanden na het draaien van de film stierf ze aan een hartaanval, waarschijnlijk het gevolg van overmatig drankgebruik. Ze was vanwege persoonlijke problemen (onder meer de dood van haar zoontje) in een diep dal geraakt. In de film speelt ze een dubbelrol, tegenover acteur Michel Piccoli. La passante du Sans-Souci kreeg vier nominaties voor de Césars, waarvan het er een, die voor beste geluid, wist te verzilveren. Schneider koos de rol, zoals wel meer rollen, vanwege de kritische kijk op de Duitse fascistische geschiedenis. Ze was zelf van Duits/Oostenrijkse komaf en had – na haar roem met de rol als Sissi – in Frankrijk een nieuw vaderland gezocht.

Romy Schneider speelt in La passante du Sans-Souci zowel de rol van Lina, de vrouw van Max Baumstein (Michel Piccoli) als de rol van Elsa, een zangeres die Max als kind opvoedde. Max is een vooraanstaand voorzitter van een internationale mensenrechtenorganisatie. Wanneer hij op een dag tegenover de ambassadeur van Paraguay komt te staan, vermoordt hij die plotseling, na hem te hebben herkend als nazi-officier.

Bij de rechtszaak die volgt, wordt langzaamaan het verleden van Max opgehelderd en blijkt waarvan hij de man kende. In 1933 zag Max hoe zijn vader midden op straat werd doodgeschoten door nazi’s. Hij wordt opgevangen door Elsa en uitgever Michel Wiener. Terwijl Michel in Berlijn blijft om te proberen stand te houden tegen het fascistische regime, vluchten Elsa en Max naar Parijs. Elsa begint daar aan een carrière als zangeres in een cabaret en leert daar de latere ambassadeur van Paraguay kennen.

Omdat Romy Schneider in deze film twee verschillende rollen speelt, is het misschien wel de film waarin ze het meest van haar kunnen laat zien. Lina, de vrouw van Max, is wat passief en volgzaam, terwijl Elsa juist een daadkrachtige, emotionele vrouw is die alles zal doen om haar man Michel uit handen van de Duitsers te redden. In de film is het vooral haar aandeel dat opvalt, ze speelt met veel toewijding, ongetwijfeld versterkt door het persoonlijk drama dat haar de laatste tijd van haar leven achtervolgde.

Het verhaal zelf is erg aangrijpend en goed vormgegeven. Doordat de flashbacks op de juiste momenten verweven worden met de scènes in en rond de rechtszaal, blijft de film aantrekkelijk en spannend. Tot een van de laatste scènes blijven de details van wat zich in het verleden heeft afgespeeld onopgehelderd. Jammer is dat er door middel van een tekst die in beeld verschijnt nog een tragische wending aan het geheel gegeven wordt. Helemaal nodig was dit niet, met een open einde zou de film net zo aangrijpend zijn geweest.

Vooral voor fans van actrice Romy Schneider is het een must-see. Niet alleen omdat het haar laatste film is, ook omdat ze een van haar betere rollen speelt, waaruit volledig blijkt wat ze in haar mars had. Als film over de oorlog voegt La passante du Sans-Souci niet per se iets toe aan wat er al is en was. De film schetst gelukkig wel een vrij correct en genuanceerd beeld van de sentimenten die er onder de Franse en Duitse bevolking heersten in de tijd van de opkomst van de macht van het nazisme. Noemenswaardig aan de film is verder de muziek van Georges Delerue: zoals zovaak bij deze componist is die aangrijpend en sfeervol.