Beschrijving

In 2007 verraste regisseur Jean Becker het filmpubliek met zijn ingetogen pareltje Dialogue avec mon jardinier, over de relatie tussen een schilder en zijn tuinman. Dat Becker – geboren in 1933 – een laatbloeier is, blijkt wel uit het feit dat hij daarna binnen drie jaar nog met twee films kwam. In deze laatste drie films is een terugkerend thema de ouderdom en de aftakeling van het leven. Desondanks zijn het zeker geen trieste films, ook in La tête en friche zit een aansprekende levenskracht. De hoofdrol in de film is weggelegd voor Gérard Depardieu, die speelt tegenover Gisèle Casadesus, een actrice die op haar 95e nog even actief acteert als op haar 30e.

Klusjesman Germain (Gérard Depardieu) is een logge goedzak in een dorpje ergens in Frankrijk. Hij werkt af en toe, is vaak in het plaatselijk café te vinden, woont in een caravan in de tuin van zijn moeder, heeft een lieve vriendin en is bovenal erg eenvoudig. Wanneer het bijvoorbeeld over de schrijver Guy de Maupassant gaat. zegt hij dat hij daar wel eens van gehoord heeft, en dat het net zoiets is als de ‘Guide Michelin’. Dat hij zo simpel is heeft hem nooit erg dwars gezeten, hij heeft er eenvoudigweg nooit echt bij stilgestaan. Dat alles verandert wanneer hij kennismaakt met de bejaarde Margueritte.

Het verhaal van de film draait rond het gegeven dat de twee tegenpolen elkaar ontmoeten op een bankje in een park en dat Margueritte hem langzaam in de wereld van de literatuur introduceert. Margueritte begint voor te lezen uit De pest van Albert Camus, Germain sluit de ogen en creëert een eigen wereld bij wat hij hoort. De band tussen de twee mensen wordt hechter en hechter en Germain beseft eindelijk wat hij al die jaren gemist heeft. Hij werd slecht behandeld door zijn moeder, heeft zijn vader nooit gekend, werd gepest op school en voor dom versleten door zijn vrienden. Met behulp van Margueritte leert hij wat het is om lief te hebben.

La tête en friche is een eenvoudige film die het niet moet hebben van heftig drama of harde actie. Volgens sommigen is het een terugkeer naar de ouderwetse cinéma de papa, en schetst de film een beeld van een Frankrijk dat nooit bestaan heeft. Volgens anderen is het simpelweg een film met weinig pretenties maar een mooie inhoud.

Het kost even wat moeite om Depardieu te zien als simpele ziel, maar wanneer je eenmaal in de film zit, blijkt de klasse van deze acteur. Daarnaast is het misschien wat moeilijk te geloven dat zo’n eenvoudige kolos zo’n mooie vriendin aan de haak heeft weten te slaan. Als je daar echter aan gewend bent stoort het niet: geloofwaardigheid is niet wat deze film goed maakt. De kracht zit hem met name in de beperking. Jean Becker weet met eenvoudige middelen een luchtige en vrolijke film te maken over een niet zo heel luchtig thema. En hij doet dat niet voor de eerste keer, misschien is dat nog wel het meest wonderlijke. Na Dialogue avec mon jardinier en Deux jours à tuer gunt hij de kijker opnieuw een ingetogen en fantasierijke film vol met levenswijsheid. Hij laat zien dat de ouderen ook nog wat te zeggen hebben in de Franse cinema.