Beschrijving

Regisseur en actrice Maïwenn was al op jonge leeftijd actief in de filmwereld. Dat begon met een rolletje in de film L’été meurtrier van Jean Becker, daarna speelde ze tijdens haar jeugd in een aantal televisieseries. In 1992 trouwde ze op haar zestiende met de zeventien jaar oudere regisseur en filmproducent Luc Besson. Samen kregen ze een kind, hun huwelijk hield echter geen stand. Maïwenn legde zich vanaf dat moment nog vooral toe op acteerwerk, maar regisseerde in 2004 haar eerste korte film. Twee jaar later volgde de eerste speelfilm. Inmiddels beschouwt ze zich meer regisseur dan acteur, alhoewel daar wel wat vraagtekens bij te zetten zijn. Want in haar laatste film, Le bal des actrices, speelt Maïwenn zelf een grote hoofdrol. In de film laat ze zien hoe ze een documentaire wil maken over het leven van bekende Franse actrices als Charlotte Rampling, Julie Depardieu, Marina Foïs, Linh Dan Pham en Karin Viard. De film is fictief, dat wel, maar de actrices spelen zichzelf.

Zijn alle actrices een beetje neurotisch, lichtgeraakt en hebben ze meer liefde nodig dan andere vrouwen? Regisseur Maïwenn vindt van wel, en daarom wil ze een documentaire maken over actrices, om zo het leven te tonen dat zich normaal buiten het oog van de camera afspeelt en de persoonlijke twijfels en het verlangen naar liefde in beeld te brengen. Maar zijn dat wel echt haar werkelijke drijfveren? Volgens Charlotte Rampling, die ze als een van de eerste actrices voor een rol vraagt, praat je als filmmaker eigenlijk ten diepste altijd over jezelf wanneer je een film maakt. En als haar documentaire aan het eind van de film gereed is, en ze hem toont aan de hoofdrolspelers, blijkt ze het grootste deel van de andere rollen eruit geknipt te hebben, om zo haar eigen verhaal te kunnen vertellen.

Als je niet beter weet, zou je even kunnen denken dat Le bal des actrices een echte documentaire is. Maïwenn overvalt haar hoofdrolspelers terwijl ze nog in bed liggen, ze praat met ze ook wanneer ze dat niet willen, en ze weet allerlei verborgen emoties naar buiten te toveren. Al snel heb je echter door dat de in beeld gebrachte actrices toch echt zelf ook een rol spelen. Niet in het minst doordat er geregeld een musicalscène in de film verwerkt is, waar de actrices een eigen lied zingen (zoals we kennen uit 8 femmes, van François Ozon), en ook doordat eigenlijk iedere actrice een typische actricerol heeft. Zo is er de actrice met internationale aspiraties die haar Engels probeert bij te spijkeren, de actrice die zich om weeskinderen in derdewereldlanden bekommert, de actrice die ook zo graag eens serieus theater zou maken en de actrice die duidelijk haar beste tijd gehad heeft.

Le bal des actrices is mede door de verwijzingen naar allerlei Franse filmmakers en acteurs en actrices uit heden en verleden een unieke film te noemen. De regisseur plaatst zich in een rijke traditie van regisseurs als Jean-Luc Godard, Jacques Demy en anderen, voornamelijk door haar non-conformistische stijl. Het concept van haar film is vernieuwend en interessant. De uitwerking kent hier en daar nog een schoonheidsfoutje. Op sommige momenten worden de actrices wel wat erg stereotype, en ook gaat de film niet echt vaak de diepte in, op zoek naar de beweegredenen van de hoofdpersonen.

Maïwenn geeft met Le bal des actrices een kleurrijk en energiek inkijkje in de leefwereld van de actrices achter de coulissen. Haar enthousiasme voor haar beroep verleent de film zijn charme, en zeker als je (enkele van) de actrices kent, zul je met de film vele verrassend leuke momenten beleven.