Beschrijving

Bij het horen van haar naam zou je verwachten met een op en top Scandinavische regisseur te maken te hebben. Toch is Mia Hansen-Løve een geboren Parisienne en haar film is zo Frans als het maar zijn kan. Zoals roemruchte voorgangers uit de Nouvelle Vague is ze verbonden aan het filmtijdschrift Cahiers du Cinéma. Net als die voorgangers valt ze ook al op jonge leeftijd op. Le père de mes enfants is haar tweede film. Ze haalde haar inspiratie voor deze film uit gebeurtenissen rond haar eerste film. Die film zou namelijk geproduceerd worden door Humbert Balsan, een producent die voor het uitkomen van haar film zelfmoord pleegde. Le père de mes enfants gaat eveneens over een producent die zelfmoord pleegt. Toch is het geen biopic. Eerder een persoonlijke film waarin ze moeiteloos en gedetailleerd in beeld brengt hoe het er in de wereld van de Franse onafhankelijke films aan toe gaat.

Filmproducent Grégoire Canvel is een bevlogen man, die zich met groot gemak door de hectische Parijse filmwereld beweegt. Hij is een liefhebber en stimulator van de onafhankelijke kunstfilm en dus is hij constant druk bezig met het zoeken naar nieuw filmtalent en het onderhandelen over budgetten. Daarbij is hij ook een familieman, die tegenover zijn vrouw en kinderen vrolijk, zorgzaam en enthousiast is. Weinig lijkt zijn goede humeur te beïnvloeden. Maar wanneer hij financieel in de problemen komt, blijkt de druk toch te groot en stapt hij van het ene moment op het andere uit het leven. De film, die dan nog maar op de helft is, richt zich vervolgens op hoe zijn gezin hiermee om gaat. Ze blijken vooral druk bezig te gaan met het herstellen van de foutjes uit Grégoires leven.

Le père de mes enfants is een erg realistische film die het moet hebben van een integer verhaal en gedegen acteerprestaties. Er is weinig voor nodig om je te laten meeslepen in het verhaal. De observaties van Mia Hansen-Løve zijn oprecht en goed afgemeten. Er is geen plaats voor melodrama, nee, de film focust vooral op het hernieuwde begin in het leven van de vier vrouwelijke gezinsleden. Ondanks dat ze zich vragen stellen over de persoon en beweegredenen van Grégoire – en als kijker doe je dat vanzelf ook – gaat het leven door en moeten ze het een plaats zien te geven in hun eigen leven. Kun je een persoon ooit volledig doorgronden, wat zegt iemands leven nou echt over iemand?

De tweede film van Mia Hansen-Løve kun je zien als een film over de kracht van vrouwen. Tegelijk is het een ode aan het gezinsleven. De film is op zijn best in de onbezorgde momenten die Grégoire met zijn familie besteedt. Op vakantie, zwemmend in een bergmeertje, op de korte momenten waarop hij met zijn dochters omgaat, wanneer hij ze kietelt, met ze stoeit, wanneer hij in een oude kapel vertelt over de geschiedenis van de tempeliers.

De beginnend regisseur maakt indruk met haar film. Ze gaat niet voor de goedkope oplossingen, maar weet met rake observaties en eenvoudige beelden de juiste balans te vinden, waardoor haar verhaal aan betekenis wint. Niet te missen voor liefhebbers van realistische en emotionele dramafilms.