Beschrijving
Net als in veel van zijn eerdere films neemt Robert Guédiguian zijn persoonlijke leven als inspiratiebron bij de film Les Neiges du Kilimanjaro. Zijn vader, van Armeense afkomst, was dokwerker in de haven van Marseille. In zijn nieuwste film is de hoofdpersoon dat ook, zij het wel een die maatschappelijk is opgeklommen naar een burgerlijk leven, met vrouw, kinderen, kleinkinderen en een eigen huis nabij de Middellandse zee. Guédiguian zoekt voor de film wederom zijn toevlucht bij voor hem vertrouwde acteurs. Jean-Pierre Darroussin, die de hoofdrol op zich neemt, speelde al in 14 van zijn films. Ariane Ascaride – Guédiguians vrouw – was zelfs al in 16 van zijn films te bewonderen. Thema van de film is klassenonderscheid, of eigenlijk het gebrek daaraan.
Michel loopt tegen pensioenleeftijd wanneer hij plotseling zijn werk in de haven van Marseille verliest. Hij verwacht niet meer aan werk te geraken in de jaren die voor hem liggen, en maakt zich op om met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen van zijn pensioen te gaan genieten. Ter gelegenheid van zijn dertigjarig huwelijk krijgen hij en zijn vrouw Marie-Claire een reisje naar Afrika aangeboden door familie en vrienden. Maar dat komt op losse schroeven te staan wanneer ze kort daarna op een avond in hun huis worden overvallen, vastgebonden en beroofd. De daders gaan er met hun reisgeld, tickets en creditcards vandoor. Vervolgens blijkt dat een van de daders een bekende van Michel is, die een tijd met hem gewerkt heeft en tegelijk met hem ontslagen werd. Hun ideeën over goed en slecht, arm en rijk, worden door de overval overhoop gegooid en samen moeten Michel, Marie-Claire en hun familie een manier vinden om verder te gaan met hun leven.
De titel van de film, Les neiges du Kilimandjaro, verwijst naar de berg waar Michel en Marie-Claire naar op reis wilden gaan, maar ook naar de titel van een chanson uit 1966 van Pascal Danel. In dat liedje gaat het over de naderende dood, ongetwijfeld een metafoor voor de pensioengerechtigde leeftijd en wat daarna zal volgen. Maar voor dat het zover is, moeten Michel en zijn vrouw nog hun ‘Kilimandjaro’ beklimmen. Regisseur Guédiguian lijkt na de overval heen te willen sturen op een onvermijdelijke wraak, waar door inspecteur van de Franse politie ook volop gelegenheid voor geboden wordt, maar die uiteindelijk anders verloopt dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Voor verzoening tussen de dader en de slachtoffers is het in de film te vroeg, en mogelijk zal die nooit plaatsvinden. Want de verwijten die de dader Christophe – van arme komaf – op het burgerlijke stel afvuurt lijken terecht en hartgrondig. “Waarom zou je naar Afrika gaan om naar de miserie van de wereld te kijken, als er in de buurt waar je woont ook genoeg ellende is?”
Michel en Marie-Claire hebben na dertig jaar huwelijk een min of meer burgerlijk leven bereikt, het tegenovergestelde van het dagelijkse leven van de jonge Christophe. Wat die laatste echter niet lijkt te beseffen is dat Michel ooit zijn gelijke was en samen met hem in de haven werkte. Klassenonderscheid wordt een steeds vager begrip en oude tegenstellingen zijn verdwenen, behalve de tegenstelling die geld creëert. De armoede blijft bestaan, en dat wringt in de hedendaagse samenleving. Guédiguian vuurt met zijn film interessante vragen op de kijker af en dat zorgt ervoor dat hij blijft boeien. Het verhaal zelf komt soms helaas wat gekunsteld over. De manier waarop Michel de dader van de overval op het spoor komt is bijvoorbeeld wel wat al te toevallig en op een of andere manier stoort dat. Wie daar doorheen kijkt ziet echter een geëngageerd drama onder de zonnige luchten van het Zuid-Franse landschap. Die setting maakt de film een luchtigere en meer sentimentele tegenhanger van drama’s als die van bijvoorbeeld de gebroeders Dardenne.
Recensies
Er zijn nog geen beoordelingen.