Beschrijving

Regisseur en acteur Olivier Marchal heeft zich in zijn carrière toegelegd op het genre van de policiers. Niet verwonderlijk, want hij werkte gedurende ruim tien jaar zelf bij de politie. Marchal is inmiddels verantwoordelijk voor een groot aantal televiesieseries en een tweetal goed ontvangen films (Gangsters en 36 Quai des Orfèvres). In 2008 kwam hij met zijn derde film, MR 73, die net als zijn eerdere films handelt over schimmige praktijken binnen de politiewereld. Aan de basis van deze film staat een gebeurtenis die er bij hem voor zorgde dat hij zelf zijn baan bij de politie vaarwel zegde. De titel van de film verwijst naar de naam van een revolver die vroeger bij de Police nationale in gebruik was als dienstwapen. De film kan volgens Marchal zelf gezien worden als derde deel in een drieluik over de Franse politie.

Centraal in de zich in Marseille afspelende film staat de onderlinge rivaliteit tussen politieagenten. Schneider (Daniel Auteuil) is in de problemen geraakt vanwege een persoonlijk drama waardoor zijn vrouw in een vegetatieve toestand verkeert en waarbij zijn dochtertje om het leven kwam. Hij is zwaar aan de drank en staat op de rand van ontslag of erger. Doordat hij nog enkele vrienden heeft en vanwege zijn staat van dienst wordt hem vooralsnog de hand boven het hoofd gehouden. Hij moet bij de nachtbalie aan de slag en wordt van een lopende moordzaak afgehaald. Schneider kan die zaak echter niet loslaten en gaat op eigen houtje verder met het onderzoek. Ook wordt hij benaderd door een jonge vrouw wiens ouders 20 jaar eerder bruut om het leven werden gebracht. Ze kan niet leven met het feit dat de dader daarvan binnenkort vervroegd vrij zal komen. Schneider raakt zo betrokken bij twee zaken die flink wat overeenkomsten vertonen en moet onderwijl ook opboksen tegen vriendjespolitiek binnen de politie. Uiteindelijk hoopt hij door de zaken op te lossen in het reine te komen met zichzelf, zijn verleden en de fouten die hij heeft gemaakt.

Schneider wordt namelijk gekweld door schuldbesef. Terwijl zijn vrouw en kind bij een ongeluk betrokken raakten, ging hij vreemd met een collega, de knappe Marie. Omdat hij voelt dat hij in het leven niets meer te verliezen heeft, zet hij alles op alles om zowel die collega te helpen als de jonge vrouw die van haar kwelgeest af wil. Alles in de film draait uit op een dramatische ontknoping.

MR 73 heeft enigszins last van dezelfde eigenschappen die Marchal’s eerdere film 36 tot een moeilijk toegankelijke film maakten, namelijk de vele verhaallijnen die door elkaar heen lopen. Toch, wanneer die eenmaal duidelijk worden, blijkt dat Marchal zijn eerdere werk met deze film overtreft. In gruwelijkheid en in drama, maar ook in de uitwerking van het plot. Daniel Auteuil bewijst wederom zijn grote talent in een rol die hem op het lijf geschreven is. Enerzijds op sommige momenten bijna een clochard, anderzijds een krachtige rechercheur die vanuit een enorme gedrevenheid voor zijn werk en idealen vecht. Door de schitterende beeldvoering voel je de last van de dood op Schneider’s schouders drukken. De film laat je bijna verdrinken in de uitzichtloze en doodse wereld van de misdaad, bijna.

In MR 73 zit zoveel dat het een wonder mag heten dat er na afloop zo’n coherent en beklemmend drama uit komt rollen. De schimmige sfeertekeningen versterken de nadruk die de film legt op gebeurtenissen uit het verleden, op begane zonden, op brute wreedheden. De kijker moet geen zwakke maag hebben om dit allemaal te behappen, maar dat Olivier Marchal er op het eind nog een lichte en blijde boodschap van hoop weet uit te halen is zijn grote verdienste en ook het grootste punt waarop deze film verschilt van zijn eerdere films. Bijna overdone, maar net niet, alles past precies. Tel daarbij op de stemmige en passende muziek van Frankrijk’s grootste filmcomponist van dit moment, Bruno Coulais, en je kunt zonder twijfel spreken van een intens en dramatisch meesterwerk. Marchal is de beste in zijn genre, en MR 73 doorstaat moeiteloos de vergelijking met Amerikaanse cop-films. De enige vraag is nog: gaat het er werkelijk zo aan toe bij de Franse politie?