Beschrijving

De dertienjarige Lou is zoals wel meer meisjes van haar leeftijd begaan met de wereld om haar heen. Ze heeft twee klassen overgeslagen en is daarom wat jonger dan de rest. Vrienden heeft ze dan ook niet echt, en op de aandacht van jongens hoeft ze nog niet te hopen. Ze houdt ervan om op vrije middagen op Gare d’Austerlitz rond te hangen om te kijken naar vertrekkende en terugkomende mensen, of naar de zwervers op de bankjes, als stille observant zonder vooralsnog de verplichting te hebben aan dat leven van al die mensen mee te doen en haar plaats in de maatschappij in te nemen. Maar dat alles verandert na een spreekbeurt, die haar leven en dat van het gezin waaruit ze komt zal veranderen. No et moi is na Je l’aimais de tweede romanverfilming van actrice en regisseur Zabou Breitman.

Lou besluit namelijk om haar spreekbeurt over zwervers te houden, oftewel de Sans Domicile Fixe – een term die, zo leren we van Lou’s docent, in 1993 voor het eerst opdook. Daarvoor heetten ze eenvoudigweg clochards. Op het station ontmoet ze Nora, die liever No genoemd wil worden, een jonge vrouw van negentien. In ruil voor wat eten en drinken wil ze wel even met Lou praten. Hoe vaker ze afspreken, hoe meer Lou gehecht raakt aan No. Maar wanneer de spreekbeurt erop zit, laat No zich niet meer zien.

Aan de hand van wat ze op tape heeft vastgelegd gaat Lou op zoek naar plaatsen waar No kan zijn. Ze vindt No uiteindelijk bij een voedselpunt. Niet veel later weet ze haar ouders, die haar lichtelijk verwaarlozen, over te halen No in huis te nemen in de vrijstaande kamer, zij het onder strikte voorwaarden. Via de hulpverlening komt No aan een baantje in een hotel, en dan lijkt ze op de goede weg terug. Terwijl Lou opgroeit en met dank aan No meer voor zichzelf opkomt, wordt langzaamaan pijnlijk duidelijk dat de wilskracht van een dertienjarige misschien niet genoeg is om iemand uit de put te helpen.

Films over vroegwijze tieners zijn populair in de Franse cinema, zoveel blijkt wel uit het feit dat Zabou Breitman na andere regisseurs van films als Stella en Le hérisson ook deze groep als onderwerp neemt. Ze verfilmt een roman van Delphine de Vigans, en brengt daarmee de daklozenproblematiek onder het oog van de kijker. Dat doet ze soms niet al te subtiel, door het groots benadrukken van de statistieken rondom de SDF’s. Ook lijkt het verhaal niet altijd te kunnen kiezen tussen de problemen van de straat en de problemen bij Lou thuis. De door een persoonlijk drama depressief geworden moeder stort haar hart uit bij No, terwijl ze dat eigenlijk bij Lou zou moeten doen. Het zijn dit soort oplossingen die de film soms wat al te voorspelbaar maken.

De film wordt gedragen door het natuurlijke spel van Nina Rodriguez (Lou). Ze kruipt in de huid van haar personage alsof ze het zelf is, en speelt de beginnende puber alsof ze zelf begint te puberen. Aan de vriendschap tussen haar en No lijkt soms weinig gespeeld. Hoewel op een heel ander niveau, zijn zowel zij als haar tegenspeelster een soort buitenbeentjes in de maatschappij die elkaar nodig hebben om te kunnen groeien. Breitman maakt een ontroerend portret van ten diepste twee ‘probleemkinderen’, wiens levens korte tijd parallel lopen.