Beschrijving

Sinds jaar en dag komen er in de Franse cinema films uit die zich in of rond Parijs afspelen. Daartussen zitten zo nu en dan ook films die Parijs als hoofdonderwerp hebben. In 2006 verscheen zo de film Paris je t’aime, waarin allerhande regisseurs in elk vijf minuten hun visie op Parijs verbeeldden. Een mengelmoes aan scènes was het resultaat. Dat Parijs bestaat uit een enorme diversiteit aan mensen, blijkt ook uit deze nieuwste film van Cédric Klapisch. De regisseur, zelf afkomstig uit Parijs, was eerder verantwoordelijk voor goed ontvangen films als L’auberge espagnole en, het vervolg daarop, Les poupées russes.

In Paris volgen we een gedeelte uit het leven van Pierre (Romain Duris). Hij heeft al enige tijd het gevoel dat hij iets onder de leden heeft en bij een doktersbezoek krijgt hij dan ook te horen dat hij ernstig ziek is. Zijn hart is in zeer slechte conditie. Zonder harttransplantatie zal hij niet veel langer blijven leven, en de kans dat hij na een mogelijke transplantatie zal overlijden, is nog steeds aanzienlijk. Vanaf dat moment gaat hij de wereld met andere ogen zien. Zijn ongetrouwde zus Élise (Juliette Binoche) komt met haar drie kinderen tijdelijk bij hem inwonen om voor hem te zorgen. Pierres leven bestaat vanaf dat moment uit weinig meer dan het observeren van de levens van de mensen uit zijn straat. Vanaf zijn balkonnetje kijkt hij op hen neer, en blikt hij over de daken van de stad Parijs.

Door de observaties van Pierre worden allerlei soorten mensen in de film geïntroduceerd. Zo is er de gescheiden marktkoopman, die een oogje heeft op Élise, maar die ook zijn ex-vrouw nog niet lijkt los te kunnen laten, een professor die verliefd wordt op een van zijn studentes, de broer van de professor, bij wie alles voorspoedig lijkt te gaan, de bakker op de hoek die nogal bits is tegen haar personeel, de collega’s van Élise, en een Kameroense bootvluchteling. De levens van al deze mensen staan op de een of andere manier met elkaar in verband, ondanks dat ze allemaal langs elkaar heen leven. De jonge studente bijvoorbeeld, gespeeld door de mooie, sprankelende Mélanie Laurent, beleeft een korte romance met haar professor, maar zorgt er wel voor dat haar leven strikt van het zijne gescheiden blijft. En ook de collega’s van Élise kunnen er, omdat ze haar ware redenen niet kennen, geen begrip voor opbrengen dat zij enige tijd minder wil werken. Zo heeft iedereen zijn of haar eigen problemen, en blijft men zeuren, “kankeren” volgens Pierre, over wat er allemaal mis is.

Want dat is Parijs volgens Klapisch geworden: een stad waarin iedereen langs elkaar heen leeft, een stad waarvan de bewoners het contact met elkaar verloren hebben en waar het leven niet meer ten volle genoten wordt. De oplossing die Klapisch in de film aandraagt lijkt echter wat karig. Meer oog hebben voor de mooie dingen in het leven, je gewoon laten gaan, eten, drinken, vrijen, plezier hebben, de film ontkomt uiteindelijk niet aan deze clichés.

Paris heeft in zekere zin wel wat weg van de hitfilm Amélie, waarin de hoofdpersoon eveneens zeer verschillende levens met elkaar verbindt. Het verschil is echter dat Paris veel minder luchthartig is en de menselijke problemen er een stuk groter in zijn. De verscheidenheid aan personages en karakters, en de mooie beelden van de stad, maken dat Paris geen saaie film is. De film blinkt op een aantal momenten uit in subtiliteit en humor. De diverse lagen in de film (zoals de personificatie van Parijs in Pierre: het hart van Parijs is ziek) zorgen ervoor dat Paris voor de meeste kijkers niet te moeilijk, maar ook zeker niet te makkelijk wordt. Enkele noemenswaardige scènes zullen bij blijven. De dansende professor, de surrealistische droom van de broer van de professor, de kinderen die vol dansen op een hardrock nummer, en niet te vergeten de scènes met de altijd mooie Juliette Binoche.

In het kort is Paris een kleurrijke, sfeervolle en bij vlagen humoristische mozaïekfilm over Parijs. Zeker een must voor alle fans van deze prachtige wereldstad, en ook een waardevolle toevoeging aan het oeuvre van de steeds rijper wordende regisseur Cédric Klapisch.