Beschrijving

Acteur en regisseur Lucas Belvaux had in 2002 zijn eerste regiesucces met de trilogie Un couple épatant, Cavale en Après la vie. Zijn recentste films zijn Rapt en 38 témoins, de eerste gebaseerd op een waargebeurd feit, de tweede naar aanleiding van een roman. Voor zijn nieuwste, Pas son genre, neemt hij eveneens een roman als vertrekpunt, namelijk het gelijknamige boek van Philippe Vilain. Een op het eerste gezicht luchthartige film over wat een onmogelijke liefde lijkt te zijn, de liefde tussen een professor en een eenvoudige kapster.

Clément Le Guern (Loïc Corbery) is professor in de filosofie en doceert te Parijs. Hij komt niets te kort, ziet er goed uit, is charmant en heeft niet te klagen als het om vrouwelijke aandacht gaat. Hij zit diep in het Parijse intellectuele wereldje, maar dat verandert wanneer hij naar het provinciale, noordelijke Arras wordt gestuurd om daar les te gaan geven. Hij bereidt zich voor op een saai leventje, door de weeks eenzaam op zijn hotelkamer, om in het weekend weer naar Parijs te vluchten.

Maar dat verandert wanneer hij in een kapsalon de knappe Jennifer (Emilie Dequenne) tegenkomt. Haar levensstijl kan bijna niet meer verschillen van die van Clément. Waar Clément in zijn vrije tijd literaire avonden of feestjes in kunstateliers bezoekt, is haar idee van een leuke avond flink losgaan bij de karaoke. Haar idool is Jennifer Aniston – van wie Clément nog nooit gehoord heeft. Al snel laat Clément haar echter kennismaken met de literaire klassiekers, zoals Dostojevski, Zola, Proust en Baudelaire. Dat is de aanzet naar een hevige verliefdheid bij Jennifer – terwijl niet helemaal duidelijk wordt of Clément echt wat in haar ziet of haar slechts als een verzetje beschouwt.

Op basis van het plot zou je misschien een wat oppervlakkige romantische komedie verwachten, maar dat is toch niet helemaal waar Pas son genre op uitdraait. Er zitten wat humoristische scènes in die af en toe een glimlach ontlokken, maar Lucas Belvaux gaat ook meer de diepte in door zijn personages te laten filosoferen over wat liefde voor hen beiden betekent. Dat blijft wel een beetje clichématig – voor Jennifer is liefde onvoorwaardelijk en een soort lotsbestemming, terwijl de slimme en nadenkende Clément twijfelt over wat liefde nu eigenlijk echt is. Anders dan Jennifer is hij ook veel minder in staat om zijn gevoelens te uiten, hoezeer hij zijn best ook doet.

De regisseur maakt goed gebruik van de capaciteiten van beide acteurs. Hij zet hun levens lijnrecht tegenover elkaar met enkele trefzekere scènes, en weet diepgang te mengen met een luchtige ondertoon. Met name Émilie Dequenne, die doorbrak met haar rol in Rosetta van de gebroeders Dardenne, overtuigt zeer in haar rol. Ze laat geloofwaardig zien hoe Jennifer vanaf het begin argwanend is, eerst afwachten, maar vervolgens voor de volle 100% voor hun relatie wil gaan. En als de eerste haarscheurtjes zichtbaar worden, met name door de wat emotieloze houding van Clément, zie je haar zich weer terugtrekken, wetend dat het sprookje zo ten einde kan zijn.