Beschrijving

Twee jaar geleden verraste acteur en regisseur Maïwenn Le Besco met het kleurrijke en unieke Le bal des actrices, een inkijkje in het leven van een reeks bekende Franse actrices. Dit jaar behaalde ze haar grootste succes tot nu toe met de film Polisse, door er met de juryprijs van het festival van Cannes vandoor te gaan. Ook werd haar film een box-officehit: ruim 2 miljoen Franse kochten een kaartje, waardoor de film meer dan 20 miljoen euro opbracht. Maïwenn kreeg het idee voor de film na het zien van een documentaire over de jeugdafdeling van de Franse politie. Voorafgaand aan het filmen bracht ze enige tijd door bij de politie, waar ze naar eigen zeggen als “een spons” alles opnam wat ze hoorde en zag. De gebeurtenissen in de film zijn dan ook geïnspireerd door waargebeurde feiten. Dat is echter niet het enige waardoor Polisse een erg realistisch ogende film blijkt. Ze schoot de film ook in de stijl van een documentaire, eenzelfde stijl als ze ook al voor Le bal des actrices gebruikte.

De film vertelt het verhaal van de jeugdafdeling van de politie in Parijs. Door hun collega’s worden ze als minder belangrijk beschouwd, maar het werk dat ze doen trekt een behoorlijk spoor door hun persoonlijke levens. De agenten krijgen te maken met uiteenlopende zaken, als vaders die zich aan hun kinderen vergrijpen, moeders die hun kind in de steek moeten laten omdat ze zelf niet meer voor hen kunnen zorgen en jongeren die van het rechte pad afdwalen. In een documentaire-stijl volgt de regisseur het wel en wee van deze Parijse brigade, waarbij ook hun privéleven uitgebreid aan de orde komt. Want ook thuis hebben deze agenten te maken met ieder hun eigen problemen. Zo staat het huwelijk van de een op springen en heeft een ander te kampen met een negatief zelfbeeld. Maïwenn observeert dit alles zonder een oordeel uit te spreken of een kant te kiezen. Ze speelt in de film min of meer haar eigen rol in het verhaal, die van de toeschouwer – de fotografe Melissa die enige tijd meeloopt en foto’s maakt voor een boek.

Hoe vinden de agenten een evenwicht tussen hun leven thuis en hun werk? En hoe kan je omgaan met je eigen problemen in je huwelijk of met de opvoeding van je kinderen wanneer je in de dagelijkse praktijk te maken krijgt met de excessen van de samenleving? Die vraag wordt in de film niet beantwoord, maar juist des te harder gesteld. Opvallend is dat in de film de slachtoffers van die excessen van de samenleving, de kinderen, geen grote rol spelen. Hun verhaal wordt wel verteld, waarbij details niet geschuwd worden, en ook de daders vertellen hun versie van het verhaal. Maar uiteindelijk draait de film om de agenten zelf.

Ondanks dat de film een grote prijs won en een groot publiek trok is het geen groot meesterwerk. Op veel momenten mist er een duidelijke lijn, en vaak draait het net iets te veel om de acteerprestaties van de veelal bekende Franse acteurs. Want net als in haar vorige film speelt er een keur aan Franse beroemdheden mee – Marina Foïs, Karin Viard, Nicolas Duvauchelle, JoeyStarr, Maïwenn, Sandrine Kiberlain, Lou Doillon, Anthony Delon, Audrey Lamy. Het lijkt er soms meer op dat de regisseur hen een kans wil geven te laten zien hoe veelzijdig ze kunnen acteren dan dat ze een integer en eerlijk beeld wil schetsen van hoe het er bij de politie werkelijk aan toegaat. De stijl van Maïwenn is veelbelovend, zoals ze ook al in Le bal des actrices liet zien, maar aan het daadwerkelijke verhaal dat ze wil vertellen kan nog wel wat gesleuteld worden.