Beschrijving

Als je het het werk van de Franse regisseur François Ozon al op kunt delen, dan is het in ieder geval in tweeën. Aan de ene kant maakte hij tot nu toe vrij diepzinnige films als Le temps qui reste, Sous le sable en Le refuge, en aan de andere kant op het oog lichtzinnige komedies à la 8 femmes en Gouttes d’eau sur pierres brûlantes. Zijn nieuwste film Potiche valt wederom in deze laatste categorie. Niet helemaal toevallig draait het hier ook om een verfilming van een theaterstuk, in dit geval uit de jaren tachtig. In Potiche brengt Ozon het gouden koppel Deneuve en Depardieu voor de zoveelste keer samen op het witte doek. Deneuve in de rol van een wegkwijnende huisvrouw die ineens haar kracht ontdekt, Depardieu in de rol van vakbondsleider.

Het is 1977, en Suzanne Pujol (Deneuve) leeft het leven van een traditionele huisvrouw. Haar man is directeur van een paraplufabriek waar 300 arbeiders werken, een baan die zijn hele leven opeist. Suzanne voelt zich steeds meer aan de kant gezet en overbodig. Wanneer ook haar dochter stelt dat ze in elk geval niet zoals haar moeder wil worden, gaan haar ogen pas echt open voor het leven dat ze leidt. Een wilde staking van de arbeiders in de fabriek brengt uitkomst. Haar man raakt hier namelijk zo van slag dat hij een hartaanval krijgt en enkele maanden uit de running is. Mevrouw Pujol neemt de leiding over de fabriek over en samen met haar zoon en dochter maakt ze de slecht draaiende fabriek weer tot een bloeiende onderneming. Maar na enkele maanden komt meneer Pujol weer terug. Mevrouw Pujol is echter niet van plan de leiding over de fabriek zomaar weer aan haar man over te dragen. Zo komt hij erachter dat zijn vrouw meer is dan slechts een decoratief voorwerp in huis.

Onder de karikaturale laag en de typisch jaren ’70 aankleding van Potiche zit duidelijk een universele boodschap. Ozon liet zich voor een deel inspireren door de presidentiële verkiezingen van 2007, waar het ‘mannetje’ Sarkozy lijnrecht tegenover Ségolène Royal stond. Hoewel de verhoudingen in een gezin tegenwoordig natuurlijk anders zijn dan ze in de film getoond worden, blijkt dus wel dat bepaalde gevoelens in de samenleving nooit helemaal verdwijnen.

Je kunt de film nog het beste zien als een soort musical zonder de zang. Op sommige momenten gebruikt Ozon muziek om de gebeurtenissen op het scherm kracht bij te zetten, en veel dialogen zouden zo musical-songteksten kunnen zijn. De vergelijking met zijn eerdere film 8 femmes is dan ook snel gelegd. Maar ook als je verder terugkijkt zie je waar de regisseur zijn inspiratie vandaan haalt. Wie Deneuve in de buurt van paraplu’s ziet, moet natuurlijk direct terugdenken aan Les parapluies de Cherbourg, van regisseur Jacques Demy. Hoewel het in dit geval ‘toeval’ is – de paraplufabriek komt uit het originele toneelstuk waar Potiche op gebaseerd is -, zijn er geen andere actrices voor te stellen die deze rol in Potiche hadden kunnen spelen.

Potiche is geen onverdeeld meesterwerk van Ozon, maar toont wel aan hoe veelzijdig deze regisseur is. Eerder dit jaar was zijn film Le refuge nog in Nederland te zien, en als je deze films na elkaar zou zien zou je niet zeggen dat ze van dezelfde regisseur zijn. Catherine Deneuve is in haar element in de hoofdrol. Ze vormt een soms hilarisch koppel met haar tegenspeler Fabrice Luchini. Potiche is een film met een vette knipoog en in die zin alleen al verfrissend en het kijken waard.