Beschrijving

Regisseur François Ozon raakte bekend bij het grote publiek met zijn films 8 Femmes en Swimming Pool. Hij wordt beschouwd als een van de jonge en meest talentvolle regisseurs die de Franse cinema momenteel van nieuwe invloeden voorzien. Waar zijn films zich over het algemeen kenmerken door een zekere shockerende inhoud, vooral op het gebied van seksualiteit, zoals Sitcom, Swimming Pool of Le temps qui reste, gooit hij het in Sous le sable over een andere boeg. In een film waar op het eerste gezicht niet zo heel veel in gebeurt, volgt hij de psychologie van een vrouw bij de verwerking van het verdrinken van haar man. François Ozon werd voor het verhaal geïnspireerd door een gebeurtenis uit zijn jeugd waarbij tijdens een vakantie in Les Landes de man van een Hollands stel niet terugkeerde van een zwempartij, en waar hij getuige was van de daaropvolgende zoektocht. Het gegeven dat de vrouw uiteindelijk met de spullen van haar man het strand verliet is hem altijd bij gebleven, en hij vroeg zich af hoe het zo iemand verder vergaat. De hoofdrollen worden gespeeld door de Brits-Franse actrice Charlotte Rampling, die later ook de hoofdrol in Swimming Pool op zich zou nemen, en Bruno Cremer, bekend als Maigret in de gelijknamige TV-serie.

Marie Drillon (Charlotte Rampling) is al 25 jaar gelukkig getrouwd met een Franse man, Jean (Bruno Cremer). Ze geeft les in Engelse literatuur op een universiteit. Wanneer ze op een vakantie in Les Landes aan een afgelegen en verlaten strand liggen, keert haar man niet terug van het zwemmen. Ze waarschuwt de hulpdiensten, er wordt echter geen spoor van hem teruggevonden. Marie keert terug naar het vakantiehuis, en later naar Parijs. Daar moet ze zien om te gaan met het verlies van haar man, en haar omgeving dringt er bij haar op aan door te gaan met haar leven. Ze kan hem echter niet vergeten en accepteren dat hij is verdronken of zelfs dat hij wellicht zelfmoord heeft gepleegd. Ze komt er zelfs toe om zich in te beelden dat hij nog steeds bij haar is, hetgeen tot verwarrende reacties leidt bij haar bekenden.

In Sous le sable weet regisseur Ozon diep door te dringen tot het karakter van het hoofdpersonage. Haar inbeeldingen zijn begrijpelijk, en op een uiterst langzaam tempo wordt in beeld gebracht hoe de vrouw omgaat met het verlies van haar man. Zolang het lichaam van haar man niet is gevonden, leeft hij voor Marie nog. Net zoals in Swimming Pool is het hoofdpersonage wederom iemand die niet met haar gevoelens te koop loopt. Er wordt geen traan gelaten om de verdwijning van Jean, en slechts wanneer er een lichaam moet worden geïdentificeerd zien we Marie even terugschrikken. Nooit breekt ze, en altijd blijft er de overtuiging dat Jean niet dood is, wat andere mensen daar ook van zeggen en vinden. Zo’n ietwat ijzige rol is natuurlijk op het lijf geschreven van de ongenaakbare Charlotte Rampling, er zijn weinig actrices die een personage kunnen spelen dat weinig laat zien en ondanks dat toch interessant blijft.

Oudgediende Bruno Cremer, begonnen in het theater, en voornamelijk bekend om zijn rol als Maigret die hij van 1991 tot 2005 speelde, is aanwezig, als de bourgondische, rustige man op de achtergrond, hij maakt het geloofwaardig dat een vrouw als Marie, na een huwelijk van 25 jaar niet verder kan zonder zijn aanwezigheid. Sous le sable is niet voor liefhebbers van snelle en flitsende cinema, daar er goed de tijd wordt genomen om door te dringen tot de diepste gronden van de stille Marie Drillon.