# Type minstens 1 karakter om te zoeken # Klik op enter om te zoeken of ESC om te sluiten

Beschrijving

À nos amours is een film van regisseur Maurice Pialat waarin de toen 16-jarige actrice Sandrine Bonnaire haar opzienbarende debuut maakte. De film is een meesterwerk in de carrière van Pialat, die enkele jaren later met Sous le soleil de satan de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes won. Beide films worden gezien als cinematografische hoogtepunten in de Franse cinema van de jaren ’80. Pialats werk valt moeilijk in een hokje te stoppen, hij bevond zich in de marge van de Nouvelle Vague en moest over het algemeen weinig hebben van de belangrijkste navolgers van die stroming. À nos amours (letterlijk: Op onze liefdes) won twee Césars, een voor beste vrouwelijke belofte en de meest prestigieuze, die voor beste film.

In de film volgen we de 15-jarige Suzanne (Sandrine Bonnaire), op het eerste gezicht een normaal, puberend meisje. Ze heeft een vriendje, Luc, speelt verdienstelijk in een toneelstuk, heeft plezier op een typisch Frans zomerkamp, kortom, leeft het leven van een jong Frans meisje. Niets is echter wat het lijkt bij Pialat, onder dit oppervlakte zit veel meer verborgen. In een van de eerste scènes, met de openingstitels van de film, zien we Suzanne op de voorsteven van een jacht over het water kijken, onder Klaus Nomi’s ijzingwekkende versie van The cold song, geschreven door Henry Purcell. Dit nummer, de enige muziek in de film, speelt een belangrijke, maar enigszins ambigue rol: halverwege de film klinkt de muziek nogmaals, en daarna onder de aftiteling voor de laatste keer. Wat Pialat er precies mee wil zeggen is aan de kijker, het meest voor de hand liggend is de gedachte dat Suzanne gevangen zit in een wereld die tot de dood leidt.

Daar valt veel voor te zeggen, want steeds meer ontstaat het beeld van een meisje dat grote problemen heeft met de omgeving waarin ze opgroeit. Haar moeder is een om aandacht smekende, verbitterde vrouw, haar vader staat op het punt het gezin te verlaten voor een nieuwe liefde, en nadat hij dat doet, voelt haar broer zich hoogst verantwoordelijk voor Suzanne, een rol die hij met verve op zich neemt door haar net als haar vader, of eigenlijk meer nog, te slaan en met harde hand onder de duim te houden. Waar alles om draait is dat Suzanne, door haar opvoeding, wellicht, of om een andere reden, liefde, seks en aandacht los van elkaar gaat zien. Ze is het meest gelukkig wanneer ze met een jongen is en geeft zichzelf aan iedere jongen die in haar leven komt, behalve juist niet aan de jongen waar ze echt van houdt, Luc.

Suzanne denkt dat ze is zoals ieder ander meisje, maar haar vader, met wie ze overigens als enige een goede verstandhouding heeft, slaat de spijker op de kop wanneer hij opmerkt dat ze misschien denkt dat ze van iemand houdt, terwijl het enige dat ze echt wil is dat er van háár gehouden wordt. De onmogelijkheid voor Suzanne om van iemand te houden staat centraal in de film. Veel blijft echter onduidelijk. De rol van de vader bijvoorbeeld, gespeeld door Pialat zelf, die aan het eind ineens het verlovingsfeest van Suzanne komt verstoren, overigens naar verluidt ook een verrassing voor de acteurs zelf op dat moment, daar het script oorspronkelijk vermeldde dat hij overleden zou zijn.

Een echte verhaallijn zit er in À nos amours niet, veeleer bestaat de film uit een soort ‘stream-of-consciousness’ van Pialat: een aantal losstaande scènes achter elkaar geplakt. In zekere zin werkt dit mee aan het beeld dat zo ontstaat van Suzanne: de vele jongens in haar leven worden niet geïntroduceerd, hun levens zijn niet van belang. Het gaat uiteindelijk om Suzanne. De laatste scène in het vliegtuig, op weg naar een nieuw leven in de Verenigde Staten, is veelzeggend: een doodse blik in de ogen van Suzanne, strak kijkt ze voor zich uit, opgesloten in haar eigen wereld. Het leven leidt inderdaad tot de dood, er is geen ontsnappen aan.

Over de precieze boodschap van Pialat is veel gediscussieerd. Wat algemeen wordt erkend, is dat À nos amours de meest geslaagde film is uit diens carrièrre. Het is een van de belangrijkste films over het lastige thema van de passage van meisje naar jonge vrouw, de coming-of-age. Veel in de film wordt aan de toeschouwer overgelaten, en veel wordt ook helemaal niet uitgelegd of verklaard.

Sandrine Bonnaire is het succes van deze film. De jonge actrice schildert een intiem en betrokken portret van haar generatie in een rol die vandaag de dag waarschijnlijk onmogelijk zou zijn. De toen 16-jarige actrice geeft zichzelf veelvuldig bloot, zowel fysiek als psychologisch. Haar veelzijdigheid is opmerkelijk, zeker omdat het haar eerste rol in een film is. Het gesprek met haar vader bijvoorbeeld, over het feit dat ze steeds minder lacht, is persoonlijk, en geeft een prachtig beeld van haar fragiele uiterlijk, ze is in feite nog een kind, maar tegelijk ook niet, en haar vader kan enkel maar verzuchten dat de tijd zo snel gaat. À nos amours is een belangwekkende film, een van de hoogtepunten uit de Franse cinema. Een mooi tijdsbeeld, maar ook vandaag nog actueel.

Recensies

Er zijn nog geen beoordelingen.

Geef als eerste een beoordeling voor “À nos amours”

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Frankrijk Puur Roadtrips
Reis mee dwars door Frankrijk, van de ruige rotsen aan de kust van Bretagne tot de witte bergtoppen van de Alpen, van de hoogvlaktes van de Cevennen tot de grillige rivierkloven in het Centraal Massief. In Frankrijk Puur Roadtrips vind je vijftig indrukwekkende routes en tips voor campings, restaurants en bezienswaardigheden. Dit boek is een bron van inspiratie voor betoverende roadtrips met de auto, motor of camper.

Bestel hier dit mooie inspiratieboek over Frankrijk »
Terug naar boven