Beschrijving
Acht jaar na Les poupées russes en elf jaar na L’auberge espagnole komt regisseur Cédric Klapisch met het laatste deel uit een drieluik over het leven van Xavier Rousseau. We leerden hem kennen in zijn studententijd, op uitwisseling in Barcelona en gingen met hem mee naar Rusland aan het begin van zijn werkende leven. Is het Klapisch gelukt van het sluitstuk een net zo meeslepende film als de eerste twee delen te maken?
We volgen Xavier (Romain Durisch) nu naar New York, op zijn veertigste nog altijd op een zoektocht naar een gelukkig leven. Zijn relatie met Wendy, die in het vorige deel begon, is inmiddels op de klippen gelopen. De twee kinderen die hieruit kwamen, zijn afwisselend bij hem en bij Wendy. Dat is eenvoudig wanneer ze allebei in Parijs wonen, maar wordt lastiger als Wendy besluit naar New York te verhuizen. De kinderen moeten mee.
Dan zit er voor Xavier weinig anders op dan ook maar naar New York te verhuizen. Daar raakt hij verzeild in allerlei soms grappige en soms dramatische verwikkelingen, van hetzelfde soort als we in de eerdere films ook al zagen. Meestal nieuwe situaties, een enkele keer komen we iets tegen dat wel heel erg doet denken aan een situatie uit een vorige film, zoals bijvoorbeeld het moment waarop Xavier door de straten moet rennen om een pijnlijke situatie met zijn lesbische vriendin Isabelle te voorkomen.
In Casse-tête chinois komen enkele personages uit de eerdere films ook weer om de hoek kijken, wel voornamelijk de vrouwelijke. Zo krijgt Marine (Audrey Tautou) een belangrijke rol. De film wordt verteld vanuit de blik van Xavier, die bezig is met een roman over zijn belevenissen. Die belevenissen zijn beslist romanwaardig, met name dankzij de vele relaties die hij gehad heeft en die nog altijd invloed hebben op zijn huidige leven.
Wat in dit laatste deel mist, in vergelijking met L’auberge espagnole en Les poupées russes, is richting, een doel. De eerste twee waren redelijk afgebakend – ondanks hun veelheid aan personages, in Casse-tête chinois ontbreekt een centrale lijn. Als kijker word je al snel moe om Xavier keer op keer te horen verzuchten dat zijn leven zo onoverzichtelijk is, dat er maar geen vooruitgang in lijkt te zitten ondanks de voortschrijdende tijd.
Wel weer erg goed is de kenmerkende lichtheid en soepelheid die Klapisch door zijn film heen laat zien. De locatie van de stad New York werkt daar erg aan mee. De stad speelt eigenlijk een rol op zich, net als Barcelona en Sint Petersburg/Moskou in de vorige films een soort op zichzelf staande personages waren.
Casse-tête chinois is de waardige afsluiter van de trilogie, maar er had misschien meer in kunnen zitten. Ergens hoopte je dat Xavier misschien toch iets meer geleerd had van zijn ervaringen uit de eerdere films. De Duitse filosofen die grappig om de hoek komen kijken geven helaas enkel een wat raadselachtige quote in plaats van raad waar je echt wat mee kunt.
Recensies
Er zijn nog geen beoordelingen.