Beschrijving

Recensie va Fransefilms.nl

Het succesduo van Bienvenue chez les Ch’tis is terug met een nieuwe komedie, Supercondriaque. In 2011 speelde Dany Boon nog de rol van gendarme in Rien à déclarer – een duidelijkere referentie aan sterkomiek Louis de Funès kun je niet krijgen – ditmaal kruipt hij in de huid van een hypochonder. Zo goed en humoristisch als in Bienvenue wordt het niet, maar dan nog steeds laat Boon zien een van de meest talentvolle komieken van Frankrijk te zijn.

Een van de problemen waar Franse films vaak tegenaan lopen is de naamgeving. Soms wordt de Engelse titel in Nederland overgenomen, vaak ook wordt maar gehoopt dat de kijker zelf door heeft wat het ongeveer betekent. In het geval van Supercondriaque draait het allemaal om een extreme hypochonder – een superchonder dus eigenlijk. Romain Faubert is er zo een, de vrijgezelle veertiger is bang voor alles wat met ziekte of dood te maken heeft. Bij elk pijntje denkt hij meteen aan de ergste ziektes, en menselijk contact vermijdt hij zoveel mogelijk in verband met de bacillen.

Hij is dan ook niet te beroerd om zijn handen, gezicht en zelfs zijn tanden met ontsmettingszeep te boenen en gaat wekelijks stiekem onder de MRI-scanner om te kijken of er niet iets mis is in zijn lichaam. Het is natuurlijk makkelijk grappen maken over zo iemand die voor alles bang is. De film grossiert vooral in het begin dan ook in de standaardtyperingen en clichés. Grappig is het wel, maar echt los komt het dan nog niet. Voorspelbaar is de manier waarop Faubert in het ziekenhuis belandt bij een nieuwjaarsfeestje: om te ontsnappen aan al het gezoen wil hij net voor klokslag 12 uur het feest ontvluchten.

Leuker wordt het wanneer er een persoonsverwisseling optreedt. Om aan zijn vriend en huisarts Dimitri te laten zien dat hij zijn best doet om zijn ziekte te overwinnen, gaat hij helpen bij de opvang van vluchtelingen uit het denkbeeldige Tsjerkistan. Daar gaat alles fout wat er maar fout kan gaan en wordt hij ineens aangezien voor Anton Miroslav, de heldhaftige leider van de revolutie. Zie dan nog maar eens gezond te blijven, als hypochonder!

Qua bezoekersaantallen (5 miljoen) haalde Supercondriaque het niet bij Bienvenue chez les Ch’tis (20 miljoen) en Rien à déclarer (8 miljoen). De komedie mist dan ook enkele echte hilarische momenten en valt vooral op door het constante niveau. Dat is niet per se slecht, maar liever zagen we dat Dany Boon en Kad Merad nog wat meer geprofiteerd hadden van elkaars aanwezigheid. Dat ze grappig zijn weten we inmiddels wel, dat ze hilarisch kunnen zijn zien we iets te weinig terug.

Dankzij het charmante spel van Dany Boon is Supercondriaque desondanks een amusante film voor tussendoor, met enkele scènes die je zeker bij zullen blijven.