Beschrijving

Aan de basis van de tweede film van regisseur Carine Tardieu ligt heel wat toeval. Zo kreeg Tardieu het gelijknamige stripboek ooit cadeau, waarna ze toevallig de auteur tegenkwam op een boekenbeurs. Ook toevallig was dat de producenten van de film juist bedacht hadden om Tardieu te vragen voor de regie van deze film, nog voordat ze zelf op dat idee gekomen was. De schrijfster, Raphaële Moussafir, had bij toeval ook al de eerste film van Tardieu gezien, en vanaf het begin van het werken aan de verfilming van Du vent dans mes mollets konden de twee het dan ook goed met elkaar vinden. De film deed het in Frankrijk redelijk goed in de filmzalen, met ruim een half miljoen bezoekers.

Du vent dans mes mollets wordt verteld vanuit het perspectief van de 9-jarige Rachel Gladstein, kind van een overbezorgde moeder en een weinig geïnteresseerde vader. Ze deelt haar slaapkamer met haar inwonende grootmoeder, want “zo kan ze in de gaten houden of die niet plotseling overlijdt”. Met iedereen in het gezin lijkt wel wat mis te zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit zijn weerslag heeft op Rachel, die, vanwege bedplassen en slapen met haar schooltas op haar rug, door haar moeder wordt meegesleurd naar een psycholoog.

Wanneer ze in een nieuwe klas terecht komt, heeft ze moeite om haar plek te veroveren, maar ze sluit vriendschap met Valérie, dochter van single moeder Catherine. Moeder Colette is eerst wat huiverig om haar dochter te laten spelen met de avontuurlijke Valérie (als Rachel op haar verjaardag rolschaatsen krijgt van Valérie doet ze al moeilijk), maar vader Michel schiet te hulp. Hij is installateur van keukens en wanneer hij de wat vervallen keuken van de aantrekkelijke Catherine ziet, wil hij die meteen gaan opknappen. Dit is tegen het zere been van zijn vrouw Colette, die al maandenlang om een nieuwe keuken bedelt.

De film houdt het midden tussen een komedie en een drama, waarbij vooral de tweede helft meer dramatische momenten kent. Sommige komische ogenblikken gaan met name over seks, iets waar de kinderen al vroeg mee geconfronteerd worden door het onzedelijke gedrag van een juf op school. Of het echter wel zo komisch is vraag je je gaandeweg steeds meer af, zeker door het verdere verloop van de film, als meer op de relaties van de volwassenen wordt ingezoomd. Het zijn die volwassen onderwerpen die ervoor zorgen dat Du vent dans mes mollets geen kinderfilm genoemd kan worden. Het perspectief van het kind, dat aan het begin gekozen werd, komt er ook wat door in het gedrang en dit haalt een deel van de originaliteit weg.

Het verhaal kent jammer genoeg nogal wat losse eindjes. Zo wordt bijvoorbeeld het holocaust-verleden van Michel amper gebruikt en is onduidelijk welke rol dit nu precies speelt. Ook de oma van Rachel speelt een wat marginale rol, net als de psycholoog – een rolletje van Isabelle Rosselini. Dat de film zo bol staat van de personages en verhaallijntjes is moeilijk te begrijpen wanneer je bedenkt dat het originele verhaal zijn oorsprong vindt in een ‘one-woman’show van Raphaële Moussafir, de auteur van het boek, die in haar voorstelling alle personages zelf voor rekening nam.

Gelukkig maakt de cast van de film veel goed. De kinderen worden gespeeld door uitstekend gekozen amateur-actrices, en de volwassenen passen eveneens goed in hun rol. Agnès Jaoui vertolkt geloofwaardig een overbeschermende moeder en Denis Podalydès is in zijn element als ietwat teruggetrokken man van middelbare leeftijd die zich hard op weg begeeft richting een mid-life crisis. Mooi is ook de scène tussen hem en Isabelle Carré waarin zijn personage tot de ontdekking komt hoeveel hij eigenlijk van zijn vrouw houdt. Of dat moment nog op tijd komt om zijn gezin te redden, is uiteindelijk de vraag waar het in de film om draait.