Beschrijving

De Franse regisseur Manuel Pradal draaide zijn eerste film na zijn studie aan de filmschool La Fémis in Frankrijk, zijn tweede in Italië en zijn derde in de Verenigde Staten. De vierde, La blonde aux seins nus, is in meerdere opzichten een terugkeer naar het begin. De film speelt zich opnieuw af aan het water, in de zomer, en opnieuw is een mengeling van misdaad en romantiek het hoofdthema. Ook wat personages betreft zijn er veel overeenkomsten. De titel is een verwijzing naar een gelijknamig schilderij van Édouard Manet, dat te zien is in het Parijse Musée d’Orsay. De hoofdrol in de film is er voor de eveneens blonde actrice Vahina Giocante, de revelatie van Pradals eerste film uit 1997.

De twee broers Julien (Nicolas Duvauchelle) en Louis (Steve Le Roi) leven samen op een binnenvaartschip in hartje Parijs. Ze verdienen hun brood door grind te verschepen en af en toe een licht crimineel klusje te klaren. Ze zijn samen opgegroeid, hun moeder overleed jong en hun vader heeft hen in de steek gelaten. De boot is echter nog wel van diezelfde vader, en het geval wil dat deze op sterven ligt. Beide jongens vrezen dan ook bij het overlijden van hun vader – die hen nog niet officieel erkend heeft – de boot kwijt te raken. Om zich daartegen te wapenen stemt Julien in met een buitengewone opdracht van een rijke kunsthandelaar: het stelen van een schilderij uit het Musée d’Orsay. Uit angst voor een hoge straf zal Louis deze taak op zich nemen, omdat hij nog minderjarig is.

Het stelen van het schilderij van het blondje met de blote borsten blijkt verrassend genoeg kinderspel, maar onvoorzien krijgen de twee broers er gratis nog een blonde bij. De suppoost Rosalie (Vahina Giocante) rent achter Louis aan zonder alarm te slaan en de broers kunnen weinig anders doen dan haar ook mee te nemen op de boot. Terwijl de jongens bedenken wat ze nu moeten doen, varen ze met de boot verder de Seine op en vallen beiden voor de charmes van Rosalie. De spanning stijgt niet alleen op romantisch gebied, want de opdrachtgever wil zijn schilderij zien, terwijl Rosalie denkt dat ze veel meer voor het schilderij kunnen krijgen.

Terwijl het binnenvaartschip de Seine opvaart doen ze heel wat impressionistische plaatsjes aan, die in de film mooi in beeld worden gevangen. Gecombineerd met het lome tempo, de sensuele sfeer en de constante spanning zowel op amoureus gebied als wat de misdaad betreft, houdt La blonde aux seins nus onafgebroken de aandacht vast. Pradal is er zoals in zijn eerste film in geslaagd een onderhuidse, explosieve sfeer te creëren zoals maar weinig filmmakers dat kunnen.

Naar eigen zeggen wilde Pradal een soort ‘road movie’ op het water maken, waarbij hij refereert aan de Amerikaanse cinema uit de jaren ’70. De hoofdpersonages gaan in zijn film op zoek naar een ander leven, en dienen daarvoor eerst naar de bron van de Seine te reizen. De filmmaker gebruikt allerlei verwijzingen en metaforen maar weigert om die erg uit te werken. Een soms wat al te los plot gooit daarbij ook nog wel wat roet in het eten, zodat La blonde aux seins nus uiteindelijk een sympathieke film is, maar niet zo’n waardevol meesterwerk als het schilderij waar het naar verwijst.