Beschrijving
Na de sterke dramafilm L’Homme qui voulait vivre sa vie komt regisseur Eric Lartigau met zijn commercieel gezien succesvolste film tot nu toe: La famille Bélier trok meer dan 7 miljoen Fransen naar de filmzalen. Ook in het buitenland scoort de film zoals maar weinig Franse films dat doen. Dat komt ongetwijfeld doordat La famille Bélier een charmante combinatie van humor, drama en gedreven acteurs heeft.
Maar ook de combinatie muziek en boerenleven lijkt de sleutel tot het succes te zijn geweest. Na de muziekfilm Les Choristes en plattelandsdrama’s als L’hiver dernier, Paul dans sa vie en Une hirondelle a fait le printemps was het wachten op een film die het beste van beide werelden zou weten te combineren. En dat is La famille Bélier geworden.
We maken kennis met boerendochter Paula, die een bijzondere positie heeft in het gezin waarin ze opgroeit. Haar broertje en ouders zijn doof, terwijl zij als enige gewoon kan horen. Dat maakt dat ze in veel situaties de verbindingslijn met de buitenwereld vormt. Ze moet mee op doktersbezoek, telefoneert naar leveranciers, vertaalt wat er op televisie gezegd wordt en helpt mee bij het verkopen van de eigengemaakte kaas op de markt.
Als er op school een gelegenheidskoortje wordt samengesteld, blijkt dat ze ook nog eens prachtig kan zingen. Dat opent de weg naar een auditie voor een zangopleiding in Parijs. De botsing tussen de doofheid van haar familie en haar onvermoede talent tot zingen vormt het hoofdthema van deze komische dramafilm. Paula worstelt ermee: zal haar familie haar wel begrijpen als ze haar nooit kunnen horen, en ligt haar plaats niet eigenlijk op de boerderij?
Het feit dat de hoofdrollen in de film worden gespeeld door niet-dove acteurs kwam de makers op wat kritiek te staan van dove kijkers. En toegegeven, zowel François Damiens als Karin Viard, die de ouders spelen, maken zich nogal makkelijk af van de gebarentaal, zoveel kan zelfs een leek nog wel zien. Luca Gelberg, die het broertje speelt, is dan weer wel een dove acteur. Paula, gespeeld door zangeres Louane Emera, maakt wat dat betreft nog het meest indruk. Ze bewijst dat ze niet alleen goed kan zingen, maar ook een talent voor acteren heeft. Ze groeit in haar rol en maakt een zichtbare transformatie door: van verlegen, timide meisje naar zelfverzekerde zangeres.
La famille Bélier moet het niet hebben van al te veel diepte, maar wel van een herkenbaar en meeslepend verhaal, dat versterkt wordt door enkele hilarische scènes. Bovendien wordt op de juiste momenten op het gevoel gespeeld, zodat bepaalde gedeeltes vrijwel niemand onberoerd zullen laten. Met name bij de slotscène zal menig toeschouwer het niet droog houden!
Wie genoten heeft van een film als Les choristes en houdt van Franse muziek mag ook deze nieuwe Franse kaskraker niet missen.
Fré Metselaar –
De film deed het uitstekend in Frankrijk, vooral in de buurt van Domfront, waar veel opnamen ervan gemaakt zijn. De humor ervan is simpel. Zoals de scene met het niet-dove meisje met dove ouders, dat bv bij de arts als tolk fungeerde ivm hun sexuele leven. De Franse zalen lagen plat en vast niet voor niets. Kortom, er is nog steeds een groot publiek die zeker van de film zal genieten.
Marja Slagboom –
Een vrolijke film met een traan. Grappig is om te zien hoe de dove gezinsleden tegen de horende wereld aan kijken. Wat mij opviel was dat de communicatie in dit gezin voor ons best raar is om te zien. Twee verschillende werelden dus. Ontroerend omdat deze horende puber zich los moet maken van haar dove ouders en broer, en hoe zij uiteindelijk aan hen kan overbrengen wat zingen en het loslaten van haar familie voor haar betekent. Een luchtige film maar wel met een boodschap.