Beschrijving

In 1967 was Louis de Funès op het hoogtepunt van zijn populariteit. Een jaar ervoor had de film La Grande Vadrouille nog ruim 17 miljoen bezoekers naar de bioscoop getrokken. Les grandes vacances moest het uiteindelijk met iets minder doen, maar kwam nog altijd op bijna 7 miljoen uit en was daarmee de best bezochte film van het jaar. De film is de eerste waarin Claude Gensac de rol van de vrouw van De Funès’ personage op zich nam. Dat zou ze uiteindelijk in 7 films doen.

In Les grandes vacances speelt Louis de Funès de rol van directeur van een kostschool, Charles Bosquier. Zijn twee zoons zitten ook op de school. Gerard, de jongste, is slim en ijverig, en hij verklapt tegen betaling alle geheimen van zijn medeleerlingen aan zijn vader. De oudste, Philippe, is daarentegen een stuk minder leergierig en streberig. Als de leraren aan het einde van het seizoen het jaar evalueren blijkt dat de oudste zoon nogal slecht is in zijn talen: een 1 voor Engels. Omdat het een persoonlijke afgang zou zijn hem tijdens de vakantie mee te laten doen met de bijlessen, besluit Charles Bosquier hem naar Engeland te sturen om zijn kennis van de taal wat op te krikken.

Philippe wordt uitgewisseld met Shirley MacFarrell, dochter van een rijke whiskeyfabrikant. Maar Philippe heeft heel andere plannen, en hij besluit zijn plaats af te staan aan een klasgenoot, die maar wat graag naar Engeland wil. Ondertussen gaat hij zijn zomervakantie liever besteden aan een boottocht over de Seine, samen met zijn vrienden. Van die persoonsverwisseling komen natuurlijk brokken, en ook de jongste zoon Gerard blijkt niet zo lief als hij eruit ziet. Hij neemt Shirley mee naar Parijs, en niet voor de musea of de kerken.

In Les grandes vacances zitten zowat alle traditionele elementen uit een typische Louis de Funès-film. De Funès speelt zelf een rol waarin hij macht heeft, zoals we in wel meer films zien. Daarnaast is er een persoonsverwisseling, taalgrapjes en een race tegen de klok. Verder ontbreken natuurlijk ook de typische mimiek en het drukke gedrag van De Funès niet.

De film komt wat langzaam op gang en mist ook wel een aantal echt goede grappen. Pas naar het eind toe komt er een stuk meer vaart in en in dat stuk zitten ook de meest memorabele scènes, zoals een ouderwets bar-gevecht en een achtervolging per paard en wagen. De humor en het plot zijn inmiddels misschien wel een beetje gedateerd voor de moderne filmkijker, maar toch echt nog wel de moeite waard. De films van De Funès zijn en blijven ideaal voor tijdens de koude wintermaanden.