Beschrijving
Filmmaker Patrice Leconte kennen we van diepzinnige drama’s als La fille sur le pont, Ridicule en La veuve de Saint-Pierre maar ook van de razend populaire komedie Les bronzés (1978). Een veelzijdige regisseur dus, met zelfs een animatiefilm in zijn repertoire (Le magasin des suicides). In Les bronzés had Christian Clavier ook al een rol, in Lecontes nieuwste film zien we hem dit keer in de hoofdrol.
De drukbezette arts Michel Leproux is jazzliefhebber en vindt op een dag een pracht van een plaat: Me, Myself and I, van de legendarische muzikant Neil Youart. Hij haast zich naar zijn prachtige appartement in een oud Parijse herenwoning en bereidt zich voor op een half uurtje heerlijk naar de jeugdklassieker luisteren. Maar met dat hij de plaat op de platenspeler legt, begint het gedonder al. Zijn vrouw wil met hem praten. En dan zeurt ook zijn maîtresse nog aan zijn hoofd.
Als hij zijn vrouw en maîtresse weet af te wimpelen blijkt er in zijn appartement te worden geklust door een onhandige Pool – maar is het wel een Pool? En dan is ook de schoonmaakster nog aanwezige, hoewel het eigenlijk een vrije zaterdag is. Tot overmaat van ramp is een van zijn buren bovendien bezig met de organisatie van een feest voor de bewoners van het appartementengebouw.
Even later staat ook oude vriend Pierre op de stoep. Dan worden de problemen er alleen maar groter op, want zijn vrouw blijkt een geheim bij zich te dragen waar ze graag haar hart over wil luchten. Iedereen lijkt er al met al op uit om Michels zwaar verdiende uurtje rust te verstoren. De ware aard van Michel komt al snel boven: hij heeft weinig oog voor de mensen om hem heen en is vooral uit op zijn eigen plezier.
Une heure de tranquilité is een wat gezapige Franse komedie die het moet hebben van een aantal leuke scènes en grappen. Daar blijft het dan helaas ook bij, want de vele zijpaadjes die de film neemt worden nooit ten volle uitgebuit. De film lijkt een beetje aan zichzelf te twijfelen, alsof hij zich afvraagt of hij wel een echte komedie is. Echt uitbundig lachen is het nergens, en echt origineel ook niet.
De film is gemaakt naar een toneelstuk van Florian Zeller. Dat het verhaal op de planken goed werkt kun je je nog wel voorstellen, maar in filmvorm mist er toch het een en ander. Het benauwende van de locatie – vrijwel alles speelt zich in het appartement af – en de introductie van een Filipijns gezin zorgen nog voor een kleine spanningsboog, maar zijn niet genoeg om de film te redden. Een kluchtige film die maar weinig indruk maakt.
Recensies
Er zijn nog geen beoordelingen.