Beschrijving
Het drietal Oury, Bourvil en de Funès is verantwoordelijk voor de grote populariteit en bekendheid die Franse komedies hadden en nog steeds hebben in binnen- en buitenland. Louis de Funès is zonder twijfel in Nederland de bekendste van de drie, voornamelijk vanwege zijn vertolkingen van inspecteur Cruchot in Le gendarme de Saint-Tropez en de vijf vervolgfilms daarop. Met La grande vadrouille (betekent zoiets als ‘de grote wandeling’) hadden ze hun grootste succes in Frankrijk, de film werd daar 17 miljoen keer bezocht in de bioscoop en stond daarmee jarenlang op de eerste plaats van de lijst met bestbezochte films. De grote verdienste van La grande vadrouille is dat het een zeer beladen onderwerp, de Tweede Wereldoorlog, op een uiterst komische manier behandelt, zonder daarbij te absurdistisch te worden. De film was de eerste komedie over de oorlog die internationaal en met name ook in Duitsland een groot succes werd.
Een Britse bommenwerper wordt neergehaald boven Parijs. Drie leden van de bemanning weten zich in veiligheid te brengen, daarbij geholpen door een schilder, Augustin Bouvet (Bourvil) en een excentrieke dirigent, Stanislas Lefort (Louis de Funès). De Duitsers komen echter al snel achter de verblijfplaats en de vijf mannen worden dan ook herhaaldelijk bijna of helemaal gepakt, terwijl ze zich in veiligheid proberen te brengen en op de vlucht gaan naar het onbezette gedeelte van Frankrijk. Op hun tocht worden ze verder nog geholpen door een poppenspeelster, een aantal nonnen en de bazin van een hotel.
De film hangt aan elkaar van de komische scènes, waarbij vaak alles uit de kast wordt getrokken. Veel van de humor wordt gevormd rondom misverstanden of karaktereigenschappen van de hoofdpersonen. Een aantal van de komische scènes zijn intussen legendarisch geworden in de Franse cinema. Zo is er de situatie in het hotel waarbij door een verdraaid nummertje op de deur Lefort en Bouvet beiden naast een Duitser in bed komen te liggen en een andere scène waarbij de verheven en snobistische Lefort op de schouders van Bouvet door het Franse landschap wordt gevoerd. Deze laatste scène werd overigens geïmproviseerd door beide acteurs, maar beviel zo goed dat hij in de uiteindelijke film werd opgenomen.
Vooroordelen en clichés worden niet geschuwd, zo zijn de Duitsers vrij dommig en worden de verschillen tussen Fransen en Engelsen nog even op de hak genomen. De scène in het Turkse badhuis (Tea for Two), waar de bemanning van het Engelse vliegtuig hebben afgesproken, is waarschijnlijk het meest bekend van de film en behoort ook tot een van de meest geniale en komische scènes uit de Franse cinema. Louis de Funès is in de film (hoewel bijna in zijn nadagen) overduidelijk op het hoogtepunt van zijn carrière.
Noemenswaardig is ook de bijdrage van Gérard Oury’s dochter, Danielle Thompson. La grande vadrouille was de eerste film waar ze als schrijfster aan meewerkte. In de jaren daarop zou ze meeschrijven aan het script van een behoorlijk aantal bekende Franse films als Cousin, cousine; La boum en La reine Margot.
La grande vadrouille werd in veel landen een groot succes. In Frankrijk werd het recentelijk in populariteit voorbijgestreeft door de Franse komedie Bienvenue chez les ch’tis. In een vergelijking tussen de twee zal de film van regisseur Oury het echter glansrijk winnen op het gebied van humor, acteurs en verhaal. In deze film is de humor geloofwaardig en is de humor er niet alleen om de humor zelf, maar ook om het verhaal meer kracht te geven. Nergens wordt het vervelend of saai, elke minuut van de twee uur durende film is vermakelijk. Dat komt natuurlijk voor het grootste deel door de talenten van de Funès en Bourvil, maar ook de dialogen zijn bij tijd en wijle briljant. Klein detail, maar wel van positieve invloed op de appreciatie van de film is het feit dat hier de Engelsen over het algemeen gewoon Engels praten, de Duitsers Duits en de Fransen Frans. Op momenten dat ze dat niet doen wordt het extra komisch door het accent en misverstanden over de betekenis.
Al met al verdient La grande vadrouille met recht de titel beste Franse komedie, zelfs na Bienvenue chez les ch’tis. Het is en blijft een grote klassieker uit de Franse filmgeschiedenis.
Recensies
Er zijn nog geen beoordelingen.