Beschrijving

Wat betekent het om te horen dat je bij je geboorte omgewisseld bent met een andere baby en dus in het verkeerde gezin bent opgegroeid? Sterker nog, wat betekent het wanneer blijkt dat dit gezin tot het kamp van de vijand behoort? Voor de Joodse Joseph en de Palestijn Yacine wordt deze ogenschijnlijke nachtmerrie realiteit. Regisseur Lorraine Levy laat zien hoe de twee jongens hier mee omgaan en tot welke keuzes en dilemma’s deze boodschap hen brengt. De film maakt indruk doordat de regisseur kiest voor een persoonlijke benadering en de op voorhand ingewikkelde thematiek nergens te politiek wordt gemaakt. Daarbij wordt ze ook geholpen door een sterke cast en een goed gebalanceerd script.

Joseph (Jules Sitruk) is een 18-jarige muzikant die op het punt staat zich bij de Israëlische luchtmacht aan te melden. Maar bij de toelating blijkt dat zijn bloedgroep niet overeenkomt met die van zijn vader en moeder. Zijn ouders, de in Frankrijk geboren Orith en legercommandant Alon zijn geschokt en willen de oorzaak achterhalen. Een ontmoeting met een arts in Haifa zorgt voor de oplossing van het raadsel. Ten tijde van de Golfoorlog werden in de hectiek na een bomaanval twee baby’s verwisseld. De Palestijns geboren Joseph ging naar huis met de Joodse familie Silberg uit Israël, terwijl de Joods geboren Yacine door het Palestijnse gezin Leïla en Saïd Al Bezaaz meegenomen werd.

Waar de twee moeders al snel een gemeenschappelijk pact sluiten, hebben de overige familieleden meer moeite om de nieuwe situatie te accepteren. De twee vaders zien zich gedwongen over diepgewortelde politieke verschillen heen te komen en hun haat te laten varen. Yacine’s broer, Bilal, keert zich af van zijn vroegere broer en wil zijn nieuwe broer winnen voor de Palestijnse zaak. De twee jongens om wie het allemaal draait, Joseph en Yacine, sluiten al snel na hun kennismaking vriendschap, waarschijnlijk vooral omdat ze doorhebben dat ze beiden in hetzelfde schuitje zitten. Hun karakter helpt wel wat mee: Joseph is eigenlijk niet zo met de politieke situatie bezig en wil vooral graag muzikant worden, waarbij hij zijn muzikaliteit van zijn biologische vader geërfd lijkt te hebben. En Yacine heeft door een studie in Parijs eveneens al meer afstand genomen van de verschillen tussen beide volken.

Wat het centrale thema betreft, is de film misschien niet zo origineel te noemen. Films over het verwisselen van baby’s zijn er al legio gemaakt, zoals bijvoorbeeld het in Frankrijk tot cultstatus verheven La vie est un long fleuve tranquille. Wel interessant aan Le fils de l’autre is de benadering van dit gegeven, en de context, het Joods-Palestijnse conflict. Levy onderzoekt in haar film de effecten die de ongelukkige verwisseling van de twee baby’s heeft op de beide families en hoe zij leren leven met het feit dat hun bloedeigen zoon op vijandelijk grondgebied is opgegroeid. In plaats van de sociaal-politieke vooroordelen rond beide partijen uit te buiten, concentreert de film zich op het persoonlijke levensverhaal, zonder daarbij melodramatisch te worden.

De boodschap van de film is luid en duidelijk: bloedlijnen lopen dieper dan politieke en sociale grenzen. Die grens is in de film nadrukkelijk aanwezig, vooral op de momenten waarop de betonnen muur tussen de Joden en Palestijnen in beeld komt. Dankzij de invloed van vader Alon, die bezoekerspassen regelt, kan die fysieke grens door de Palestijnse familie gepasseerd worden, en zo helpt de bloedband om twee families nader tot elkaar te brengen. Maar ook op een dieper niveau worden grenzen doorkruist door het gemeenschappelijke bloed. Levy hint naar een mogelijk – maar helaas ver weg liggend – begin van een oplossing van het conflict wanneer ze de beide jongens naast elkaar zet en zegt: Kijk, Isaäc en Ismaël, de twee zonen van Abraham.