Beschrijving

De tweede speelfilm van regisseur Eric Guirado past in een inmiddels lange traditie van films die op zichzelf een subgenre binnen de Franse cinema vormen: films die op een of andere manier het platteland als hoofdthema hebben. Met enige regelmaat valt zo’n film ook in Nederland te bewonderen, de laatste jaren lijken het er steeds meer te worden. Bekende films uit het genre zijn bijvoorbeeld La gloire de mon père/Le chateau de ma mère, of recenter Être et avoir en Dialogue avec mon jardinier. De film waarmee Le fils de l’épicier het meeste overeenkomt is C’est quoi la vie (1999) van regisseur François Dupeyron. Als je de twee vergelijkt blijkt er echter in bijna tien jaar wel het een en ander veranderd te zijn. Interessant om te zien is namelijk dat – ondanks overeenkomende thematiek – de uitwerking van beide films duidelijk verschilt. Onder invloed van de huidige ontwikkelingen in de Franse cinema maakte Eric Guirado zijn film uiterst realistisch en filmde hij in documentairestijl het leven van de zoon van een kruidenier, die na lange afwezigheid weer terugkeert naar het platteland en daar de nodige aanpassingsproblemen ondervindt.

Antoine Sforza (Nicolas Cazalé) is rond de dertig en woont al zo’n tien jaar in de stad. Hij heeft niet bepaald veel contact met zijn familie, die op het platteland in de Provence woont. Als zijn vader een hartaanval krijgt ontmoet hij zijn moeder en broer in het ziekenhuis, maar die ontmoeting verloopt allesbehalve ongedwongen. De vader en moeder van Antoine runnen een kruidenierszaakje en een rijdende winkel, en nu vader lange tijd niet zal kunnen werken, zal iemand anders een handje moeten komen helpen. Na flink wat aarzelingen besluit Antoine de rijdende winkel te gaan doen en zo komt hij terecht in het dorpje waar hij tien jaar eerder uit vertrokken was, samen met een vriendin, Claire (Clotilde Hesme), die zich overigens niet aan hem wil binden hoewel hij wel laat blijken meer met haar te willen. Wat volgt, is een intrigerende close-up van de dagelijkse gang van zaken als Antoine zijn rondjes over het platteland rijdt. De in veel opzichten wat asociale Antoine heeft moeite om met de goedwillende plattelandsbewoners om te gaan. Hij windt zich op over het feit dat ze weinig bij hem kopen, niet direct de rekening betalen of hem vijandig gezind lijken te zijn.

Claire, die duidelijk betere communicatieve vaardigheden bezit, helpt hem en al snel lijken de eerste moeilijkheden uit de weg geruimd. Wanneer dan Antoines vader uit het ziekenhuis komt, blijkt dat er tussen hen nog veel oud zeer zit. Vader verwijt zijn twee zoons dat ze hem niet geholpen hebben bij het uitbreiden van de zaak en ook tussen de twee zoons, Antoine en François, is niet alles koek en ei. Het loopt voor Antoine dan helemaal verkeerd als Claire hem ook nog verlaat nadat hij een brief, die hij voor haar had moeten posten, doelbewust wegwerkt.

Le fils de l’épicier is een zeer geslaagd inkijkje in de huidige situatie van het Franse platteland. De film geeft enerzijds een geromantiseerd en uitnodigend beeld maar neigt op momenten ook wat naar antipathie, zeker op momenten waarop de plattelandsbewoners wel erg bot doen tegen Antoine. Tekenend voor de betrokkenheid van de regisseur bij dit onderwerp is het feit dat hij voorafgaand aan de film zich uitgebreid op de hoogte heeft gesteld van de plattelandsproblematiek. Zo sprak hij met ouderen, voor wie de rijdende winkel en de postbode de enige aanspreekpunten van de dag of zelfs van de week zijn. Prachtig zijn de beelden van de oudjes, de een leunend op de stok, de ander te doof om de juiste prijs te kunnen horen.

Er blijven wel enkele reserves over de uiteindelijke uitwerking van de film bestaan. Zo worden de karakters van sommige rollen niet sterk uitgediept (hoe zit het nu bijvoorbeeld precies tussen Antoine en Claire, waarom verliet Antoine tien jaar eerder het ouderlijk huis) en zit er vooral in het begin weinig ontwikkeling in het plot. Waarschijnlijk is dit vooral te wijten aan het feit dat regisseur Guirado bewust voor een soort documentairevorm gekozen heeft. Een vorm die overigens wel verrassend goed werkt, met name omdat de omgeving meewerkt. Beelden van het landschap in de Provence kunnen er immers niet genoeg geschoten worden en ook de personages zijn aantrekkelijk, aimabel en toegankelijk.

Al met al is Le fils de l’épicier voor liefhebbers van rustige films en mooie landschappen een aanrader. Vooral Frankrijkliefhebbers komen met deze film wel aan hun trekken. Rustiek vermaak, een heerlijk briesje op een klamme zomeravond.