Beschrijving

Met Le nom des gens is regisseur Michel Leclerc toe aan zijn tweede film. In 2006 kwam hij met de weinig opvallende komedie J’invente rien, waarin onder meer Kad Merad en Elsa Zylberstein een rol hadden. Le nom des gens had flink wat meer impact. Dat kwam voor het grootste deel door de thematiek. Michel Leclerc wilde met deze film op een komische manier de tegenstellingen en huidige politieke verdeeldheid in Frankrijk onder de aandacht brengen. Dit alles onder het aloude adagium ‘Make love, not war’. De hoofdrol in deze licht satirische komedie is weggelegd voor actrice Sara Forestier, die in 2003 ontdekt werd met Abdel Kechiche’s L’esquive. Voor die rol kreeg ze al de César voor Beste vrouwelijke belofte. Acht jaar later mocht ze bij de uitreiking van deze belangrijkste Franse filmprijzen het beeldje voor Beste actrice in ontvangst nemen voor haar rol in Le nom des gens. De film pakte daarnaast nog de prijs voor Beste originele scenario.

Bahia Benmahmoud (Sara Forestier) is een jonge Française van gemengd bloed. Ze is op haar geheel eigen wijze politiek geëngageerd: ze gaat naar bed met rechtse mensen om hen over te halen naar het linkse kamp. In de regel heeft ze veel succes met deze werkwijze, maar met haar nieuwste slachtoffer loopt alles net even anders. Ze ontmoet Arthur Martin (Jacques Gamblin), en verwacht vooraf dat het net zo zal gaan als altijd. Met zo’n Franse standaardnaam zal hij onvermijdelijk wel tot het rechtse kamp behoren. Wanneer ze hem op televisie hoort spreken over ‘voorzichtigheid’ bij de uitbraak van mogelijke vogelgriep – hij is viroloog – slaat ze haar slag. Ze stapt op hem af en confronteert hem direct met zijn ideeën. Dan blijkt echter dat Arthur niet is zoals ze eerst gedacht had. Schijn bedriegt, en iemands naam zegt nog niets over die persoon zelf. Ze raken aan de praat en wanneer ze even wat gaan drinken vraagt Bahia hem meteen of hij met haar naar bed wil, want “dat doet ze altijd op de eerste avond”. Zijn plicht roept hem echter en dan lijkt de kans voorbij.

Maar de twee worden onherroepelijk tot elkaar aangetrokken. Hoewel ze op het eerste gezicht weinig overeenkomsten hebben, voelen ze ten diepste een verbondenheid. Arthur is de zoon van een Fransman en een Joodse moeder. In zijn familie is praten over de holocaust een taboe en zelfs de minste verwijzing ernaar wordt in de kiem gesmoord. Wat er precies met zijn moeder en grootouders is gebeurd weet Arthur dan ook niet. Maar ook Bahia heeft een geheim. Haar vader is van Algerijnse afkomst, haar moeder is een activist van de generatie ’68. Toen Bahia klein was werd ze lange tijd misbruikt door haar pianoleraar – een onderwerp dat, net zoals de holocaust in Arthurs familie, in haar familie een groot taboe is. Bahia houdt er dankzij haar verleden een nogal vrije seksuele moraal op na en bekommert zich weinig om haar kleding. Zo loopt ze geregeld halfnaakt of helemaal naakt over straat en slaapt ze met iedereen die het niet met haar eens is. Arthur wordt daarentegen behoorlijk geblokkeerd door zijn familieverleden.

In veel opzichten lijkt Le nom des gens wel wat op een bijgewerkte versie van de hitfilm Amelie – minus de betoverende muziek uit die film. De film heeft eenzelfde vertelstijl en toonzetting, maar dan wel met een veel politiekere achtergrond. Le nom des gens weet op een behoorlijk eigenwijze manier lichte onderwerpen en humor te vermengen met zwaardere thema’s als seksueel misbruik, de holocaust, religie en politieke tegenstellingen. Critici zullen zeggen dat geen van die onderwerpen daardoor recht wordt gedaan, maar daar tegenover kun je stellen dat dit ten diepste ook niet het doel van de film is.

Le nom des gens is een film die sprankelt door zowel het samenspel tussen Sara Forestier en Jacques Gamblin als de gevatte dialogen. Gecombineerd met het feit dat de film ondanks een originele humoristische stijl en een lichte toonzetting toch ook zware onderwerpen weet te behandelen levert dit een unieke kijkervaring op. Michel Leclercs film is zonder twijfel een van de betere Franse komedies van 2010.