Beschrijving

Regisseur Louis Malle maakte de film Le voleur samen met Jean-Claude Carrière, een van Frankrijks grootste scenaristen en een bekend filmpersoonlijkheid. De film, ook wel bekend onder de Engelse titel The thief of Paris, is een adaptatie van een roman van de anarchistische schrijver Georges Darien. Malle confronteert de kijker in zijn film met een gentleman-dief, voor wie stelen een bijna religieuze roeping blijkt te zijn. Het is een vrij onbekende film van Malle, maar niettemin een van zijn interessantere. De film speelt zich voor een deel af in Parijs, in de rijke kringen van de bourgeoisie rond de eeuwwisseling. Ruim een halve eeuw later maakte Malle daar zelf ook deel van uit. De hoofdrol in de film wordt gespeeld door Jean-Paul Belmondo, die zijn carrière rond 1965 meer richting commerciële films stuurde, nadat hij bekend was geworden door de Nouvelle Vague films van Jean-Luc Godard waarin hij speelde.

Georges Randal wordt opgevoed door zijn oom en groeit op met zijn nichtje Charlotte. Wanneer blijkt dat de oom een groot deel van de erfenis van Georges heeft verkwanseld en Charlotte wordt uitgehuwelijkt, doet Georges iets wat bepalend zal zijn voor zijn leven. Hij steelt de juwelen van de aanstaande schoonfamilie van Charlotte, waarna het huwelijk meteen wordt afgelast door zijn oom. Georges komt dan al snel in aanraking met een groepje collegadieven, en stelen wordt een soort anti-sociale daad.

De charme van Malle’s existentialistische film is de manier waarop het leven van Georges als dief in beeld wordt gebracht. Zijn afkeer van sociale conventies brengt hem ertoe roekeloos maar tegelijk doelmatig en efficient te stelen. Hij ruimt de rommel die hij maakt niet op wanneer hij een huis verlaat, hij is namelijk een echte dief en hij neemt het beroep van dief serieus. Hij maakt er ook geen geheim van dat hij dief is, en doet niet veel moeite zijn sporen uit te wissen. Als zijn vrienden echter stuk voor stuk het stelende leven vaarwel zeggen, blijft Georges onvermoeibaar doorgaan, de drang om te stelen is groter dan hemzelf, en onbeheersbaar. En geheel tegen zowel de bestaande conventies van misdaadfilms als de verwachtingen van het publiek in blijft Georges wegkomen met zijn misdaden.

Is er dan niets wat Georges van zijn daden af kan helpen? Ja, vrouwen wellicht. En er is een overvloed aan (mooie) vrouwen in Le voleur te zien. ‘Vrouwen kunnen je ruïneren’, of zoals eigenlijk in het Frans wordt gezegd: ‘la femme est la perte du voleur.’ Maar de meeste vrouwen in de film plukken juist de vruchten van Georges inbraken. Voor een is het de zet in de rug om haar man te verlaten, voor een ander is het de redding in tijden van nood. En voor de enige voor wie het er voor Georges toe doet, Charlotte, zijn nicht op wie hij al tijden een oogje heeft, komt zijn wetteloze leven ook van pas. De erfenis van haar vader blijft behouden, en ze kijkt met ingehouden bewondering naar zijn nonchalante gedrag.

Nee, de bourgeoisie is al het geld niet waard, en daar mag dus best wat aan gedaan worden. Dankzij Carrière’s humorvolle en ingenieuze script wordt het immorele gedrag van Georges nergens afkeurenswaardig. Hij blijft altijd een gentleman, weliswaar een stelende, maar hij steelt van degenen die toch al een centje teveel hebben. Le voleur is groot in zijn eenvoud, de film weet zonder cinematografische trucs een goed verhaal neer te zetten, en is des te meer een aanrader als je van stijlvolle fin-de-siècle decors en kostuums houdt.