Beschrijving

L’empreinte de l’ange is de tweede speelfilm van regisseur Safy Nebbou. In zijn eerste film, Le cou de la giraffe, met Sandrine Bonnaire in de hoofdrol, ging een meisje samen met haar grootvader op zoek naar de verdwenen grootmoeder. In L’empreinte de l’ange draait het opnieuw om een zoektocht, maar ditmaal naar de waarheid omtrent de afkomst van een kind. Nebbou maakte zijn film naar aanleiding van een waargebeurd verhaal en wisselt verschillende filmgenres af om tot een ontknoping te komen. Twee sterke actrices, Sandrine Bonnaire en Catherine Frot, worden tegenover elkaar geplaatst en dienen in een bijna dierlijk gevecht om een kind hun moederliefde te bewijzen.

Volgens de Franse overlevering is ‘l’empreinte de l’ange’ (het merk van een engel) het kuiltje vlak onder de neus op de bovenlip. Hier drukt een engel zijn vinger op bij de geboorte van een kind om zo alle kennis die het kind heeft van voor de geboorte weg te nemen en het kind onschuldig en klaar voor zijn leven de wereld in te sturen. De geboorte van een kind speelt dan ook een cruciale rol in deze film. Want wat is er precies bij de geboorte van Lola, het dochtertje van Claire Vigneaux (Sandrine Bonnaire) gebeurd?

Elsa Valentin (Catherine Frot) haalt haar zoon Thomas op van een feestje, als ze plotseling getroffen wordt door een meisje dat ze daar ziet. Ergens diep van binnen voelt ze een soort moederinstinct opkomen. Steeds meer raakt ze er van overtuigd dat Lola, het meisje dat ze zag, haar eigen dochter is, haar dochter die bij een brand in het ziekenhuis kort na haar geboorte om het leven zou zijn gekomen. Ze raakt volledig geobsedeerd door het meisje en doet er alles aan om met haar familie in contact te komen. In het begin gaat dat nog allemaal ogenschijnlijk toevallig, maar na verloop van tijd krijgen de ouders van Lola door dat er iets niet klopt. De familie staat op het punt te verhuizen naar Montreal en Elsa doet alsof ze geïnteresseerd is in het huis, maar voor iedereen is duidelijk dat ze het nooit zou kunnen betalen.

Het lijkt er echter steeds meer op dat alles een inbeelding van Elsa’s kant is, te danken aan een depressie waar ze in raakt nu haar huwelijk op de klippen is gelopen en ze in een gevecht om de voogdij over haar zoon terecht is gekomen. De film houdt het midden tussen een drama en een spannende thriller. Elsa’s gedrag krijgt voyeuristische trekken en de regisseur weet de impact daarvan op haar omgeving op verrassende wijze in de film te verwerken. De kijker raakt vanaf het begin nauw betrokken bij de emoties van Elsa doordat die in de film uiterst realistische worden geportretteerd. Haar reacties zijn te begrijpen vanuit haar eigen standpunt, maar tegelijk is de reactie van Claire, de moeder van Lola – die steeds meer gaat lijden onder de bijna ziekelijke aandacht van Elsa voor haar kind – volstrekt logisch.

Naar eigen zeggen heeft regisseur Nebbou inspiratie geput uit documentaires over leeuwen en hun welpjes voor het maken van de film. Hij wilde de nadruk leggen op een dierlijk moederinstinct wat Elsa doet geloven dat Lola van haar is. Deze achtergrond maakt het wat makkelijker het plot te begrijpen. Want af en toe kun je als kijker toch het gevoel krijgen dat daar iets niet helemaal goed mee loopt. Behalve enkele kleine haperingen in het plot is L’empreinte de l’ange echter wel een zeer degelijke thriller. De film richt zich sterk op de emoties van de toeschouwer, je kunt niet blijven zitten kijken zonder partij te kiezen, voor de ene of voor de andere moeder. Twee actrices leveren een mentaal en op enig moment zelfs fysiek gevecht om een kind, en uiteindelijk kan er slechts een winnen. Hoogstaande acteerprestaties en een boeiende spanningsopbouw zorgen voor ruim anderhalf uur drama van de bovenste plank.