Beschrijving

Wanneer er in Frankrijk een jonge, knappe en (donker)blonde actrice opstaat waar de regisseur en zijn camera niet genoeg van lijken te krijgen, wordt de vergelijking met Brigitte Bardot al snel gemaakt. Bardot kreeg wereldfaam met haar verschijning in Et Dieu… créa la femme. Nu de tijden wat veranderd zijn is die wereldfaam voor Franse actrices lastiger te bereiken, maar desondanks leverde de debuutfilm van Vahina Giocante haar een zeker krediet op, waarmee ze een goede start in de Franse filmwereld maakte. De film van regisseur Pradal speelt zich net als Et Dieu af in Zuid-Frankrijk, in een zonnige en broeierige setting. Pradal maakte een film in de stijl van zoveel andere films over opgroeiende jongeren, daarbij gebruikmakend van de paradijselijke omgeving waarin ongeremdheid het sleutelwoord lijkt.

Marie (Vahina Giocante) is een meditterane schone van veertien jaar. Met haar ontluikende vrouwelijke verschijning brengt ze de hoofden van heel wat jongens op hol. Ze flirt veelvuldig met de Amerikaanse marinejongens uit de buurt, maar ook met de vele andere geïnteresseerden. Wanneer ze de vijftienjarige Orso tegenkomt, moeten ze eerst weinig van elkaar hebben. Orso is een solitaire jongen, die ervan droomt een vuurwapen in zijn bezit te krijgen. In de zomerse hitte beginnen Marie en Orso toch gevoelens voor elkaar te ontwikkelen, en wordt Orso’s zoektocht naar een vuurwapen even op een laag pitje gezet. Samen brengen ze enkele warme dagen door op een verlaten eilandje aan de Côte-d’Azur. Dan krijgt Orso een idee hoe hij aan een vuurwapen kan komen.

De hele film speelt zich af in de omgeving van Nice, rond de ‘Engelenbaai’. Hierover gaat de legende dat die vroeger bevolkt werd door woeste haaien die zich tegoed deden aan de lichamen van schipbreukelingen. Twee puntige uitstekende rotsen in de baai vormen als het ware een afschrikwekkend teken van dit bloederige verleden. In Marie Baie des Anges gaat het ook over haaien, en eigenlijk ook over engelen. Want de opgroeiende jeugd mag er dan uitzien als schattige engeltjes, in feite zijn het haaien die iedere binnendringer in hun territorium naar het leven staan. Het ene moment zijn ze rustig en aardig, het andere moment ontbranden ze in woede, passie of lust. Tussen die tweedeling ontspint zich het plot van de film. Alhoewel plot misschien niet het juiste woord is, want Pradals film volgt allesbehalve een vaste lijn.

Marie Baie des Anges is een film die het moet hebben van de visuele kwaliteiten. De beelden zijn dan ook goed verzorgd, en maken het kijken alleen al de moeite waard. De kracht zit hem in de constante beweging van zowel personages als camera. Slechts sporadisch daalt de rust even over de film, bijvoorbeeld wanneer de camera over het extatische gezicht van Marie achter op de brommer glijdt, of wanneer Orso en Marie in de zomerzon liggen te rusten.

Middelpunt van de film is actrice Vahina Giocante, die met haar Zuid-Franse temperament en uiterlijk de camera naar zich toetrekt. Haar aanwezigheid, de felle kleuren en de warme zon zorgen ervoor dat Marie Baie des Anges de zomer bijna tastbaar maakt. Het zwakke plot moet je daarbij maar voor lief nemen.