Beschrijving
Peau d’âne (ezelshuid) is de derde musical van regisseur Jacques Demy, na Les parapluies de Cherbourg en Les demoiselles de Rochefort. In deze film is de hoofdrol opnieuw weggelegd voor Catherine Deneuve. Peau d’âne is de verfilming van het gelijknamige sprookje van Charles Perrault (1628-1703). Dit sprookje is verwant met Bontepels van de gebroeders Grimm, en heeft ook elementen van andere sprookjes, zoals bijvoorbeeld Assepoester. Jacques Demy liet zich voor de verfilming onder meer inspireren door La belle et la bête (1946) van regisseur en schrijver Jean Cocteau. Acteur Jean Marais, die in die film het beest speelde, is in Peau d’âne te zien als koning.
Ergens in een ver land was er eens een gelukkige koning die getrouwd was met een prachtige vrouw. Helaas overlijdt ze plotseling. Op haar sterfbed laat ze de koning beloven niet te hertrouwen, behalve als de vrouw mooier is dan zij zelf. Na de rouwperiode dringen de ministers er bij hem op aan te hertrouwen, om zo voor een mannelijke nakomeling te zorgen. Ze geven hem enkele portretten van vrouwen, maar hij vindt ze allemaal lelijk. Het laatste portret is echter dat van zijn dochter, en hij raakt halsoverkop verliefd op haar. Wanneer de prinses van haar vaders plannen om haar te trouwen hoort, wendt ze zich geschrokken tot haar peetmoeder, een goede fee. Die adviseert de jonge vrouw om haar vader om onmogelijke cadeaus te vragen, zoals een jurk met de kleur van het weer. Maar de koning weet alle wensen van de prinses te vervullen. Radeloos vraagt ze dan de huid van de ezel uit wiens achterste ongelimiteerd geld en diamanten rollen. Zelfs deze wens krijgt ze, waarop ze vlucht naar een ander koninkrijk. Daar leeft ze in de vermomming van het ezelsvel en leert ze een charmante prins kennen.
Het is moeilijk om niet te vallen voor deze ietwat kitscherige film van Jacques Demy. Peau d’âne heeft fleurige decors, eigenaardige attributen en fantasierijke personages. De muziek, gemaakt door Demy’s vaste componist Michel Legrand, is iets minder pakkend dan de muziek van de eerdere musicals, maar de film kent tegelijkertijd enkele mooie klassiekers. Zo heeft het prachtige lied waarin de prinses een cake voor haar geliefde bakt vele andere keukenprinsessen geïnspireerd eenzelfde soort cake te bakken.
Zoals zoveel sprookjes heeft Peau d’âne een wat duistere kant. Waar de koning er geen problemen mee heeft zijn dochter te trouwen, is de goede fee de juiste raadgever. Dochters trouwen volgens haar niet met vaders, net zoals zonen niet met moeders trouwen.
Dit muzikale sprookje zal niet iedereen zo aanspreken, maar is voor liefhebbers van Demy’s andere musicals verplichte kost. Demy combineert hier zijn liefde voor zang en muziek met een overduidelijke voorkeur voor bizarre details en curiositeiten. Zo is de konings troon een enorme kat, zijn de paarden en herauten rood geverfd, zien we een sprekende roos en komt de koning aan het einde met een helicopter aangevlogen. Al deze dingen geven de film een eigenaardige, artistieke sfeer en tonen een beeld van een wereld zoals die eigenlijk alleen in de film kan bestaan. Demy lijkt ons met zijn film te willen zeggen dat de cinema de moderne tegenhanger van het ouderwetse sprookje is geworden.
Recensies
Er zijn nog geen beoordelingen.