Beschrijving

Villa Amalia is Benoît Jacquot’s verfilming van een roman van schrijver Pascal Quignard (Tous les matins du monde) en vormt alweer de vijfde samenwerking tussen Jacquot en actrice Isabelle Huppert. De hoofdrol in dit existentiële drama is Huppert op het lijf geschreven, de regisseur dacht dan ook meteen aan haar bij het lezen van het boek. Ze vertolkt de rol van een vrouw van middelbare leeftijd die haar oude leven als succesvol pianiste gedag zegt en de wijde wereld intrekt. Begeleid door de onheilspellende muziek van componist Bruno Coulais suggereert Jacquot veel, maar laat hij de uitleg meestal aan de kijker over.

De openingsscènes staan in schril contrast met het zonnige blauwe vergezicht van de filmposter. In film-noir aandoende beelden zien we Ann (Huppert) die haar vriend Thomas in de auto volgt naar het adres van wat een minnares blijkt. Juist wanneer ze ontdekt dat haar partner vreemdgaat, loopt ze een oude jeugdvriend tegen het lijf. Deze Georges (Jean-Hugues Anglade), wiens verleden wat onduidelijk blijft in de film, blijkt de katalysator waardoor Ann zonder veel drama efficiënt de banden met haar huidige leven breekt. Ze zegt haar concerten af, haalt haar huis leeg, verkoopt haar piano’s, en uiteindelijk ook haar huis. Dit alles zonder medeweten van haar partner Thomas, die nog wat vergeefse pogingen doet om haar voor zich terug te winnen. Hoewel ze zegt dat ze zijn misstappen hem niet kwalijk neemt, is voor haar duidelijk dat hun relatie over is.

Ann neemt alleen jeugdvriend Georges in vertrouwen, stort zelfs haar geld op zijn rekening, en neemt een postbus op zijn naam. Geleidelijk blijkt dat Ann geheel onder de radar van alles en iedereen wil vluchten. Haar mobieltje moet weg, haar emailadres, credit cards, en zo stapt ze op de trein naar een onbekende bestemming. Haar bestemming vindt ze uiteindelijk in Italië, op Ischia, een eilandje in de golf van Napels, in een onbewoonde villa met uitzicht op zee.

De reactie van Ann op haar overspelige partner kan zo op het eerste gezicht wat al te heftig lijken. Maar Huppert weet geloofwaardig te maken waarom een succesvolle pianist en componist gedreven wordt tot iets waar misschien veel mensen wel eens over dromen maar wat weinigen ook echt doen. Met pijnlijke nauwkeurigheid brengt regisseur Jacquot in beeld wat er bij een dergelijke vlucht in het onbekende komt kijken. Eigenlijk niet zo heel veel, maar wel allemaal onomkeerbare stappen: het verkopen van huis en haard, het verbranden van foto’s en herinneringen.

Villa Amalia mist op sommige momenten wat aan spanning, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de beelden, die gedurende de film van donker naar licht gaan, van het duistere, regenachtige en sombere Parijs, via België en Duitsland over de imposante Alpen naar het zonnige en lichte Italië.

De regisseur introduceert veel verhaallijnen zonder ze echt af te maken. Hoe zit het met het vroeg overleden broertje van Ann, hoe kenden Georges en Ann elkaar precies, wat gebeurde er in de Alpen, waar ze in bed belandt met iemand die ze daar ontmoet, en hoe zit het met de band tussen haar en haar vader? Gek genoeg leiden die vragen echter niet af van de film. Isabelle Huppert is dan ook een van de weinige actrices die deze hoofdrol op een dergelijke pakkende en intense wijze kan spelen. Het is Huppert zoals we haar gewend zijn te zien, mysterieus, soms wat ijzig, ongenaakbaar, fragiel, maar tegelijk krachtig, en met een blik meer zeggend dan met duizend woorden. Een film voor de fijnproevers!